Eindelijk, de eerste workshop!

Dag 38, vrijdag 31 oktober
Vandaag heb ik mijn best gedaan om een reflectie te schrijven over hoe het hier in Ethiopië is om hier als CMV’er te werken. Nadat ik eerst had zitten denken, hoe moet ik zoiets op papier beschrijven begon ik als een gek te typen en voordat ik het wist had ik 3 A4tjes vol getypt. Daarnaast heb ik vooral gemaild en gelezen. Met Rob probeer ik elke avond een aflevering van ‘Six feet under’ te kijken. We zijn net als bijna de helft van het huis verslaafd aan deze Amerikaanse serie over een familiebegrafenisonderneming. We hebben momenteel het eerste seizoen van de serie al gezien en beginnen nu aan seizoen 2 van de 5. ’s Avonds hebben we weer eens bij de Zebra Grill gegeten. Samen met Carlijn hadden we een pizza en een bord met gebakken aardappeltjes besteld. En natuurlijk hadden we ook weer lekkere verse vruchten sapjes besteld. De aardappeltjes waren onwijs lekker en de pizza was goed te doen. Nadat we de pizza ophadden moesten we allebei na de wc. Hier hebben we naast elkaar weer zitten moonen vanaf de wc aangezien die naast het raam (9e verdieping) staat.

Dag 39, zaterdag 1 november
En weer een regenachtige dag, het houdt hier echt niet op met het slechte weer. Vandaag heeft het bijna weer de hele dag geregend. In de middag ben ik samen met Sammy door de stad gaan slenteren, waarbij hij mij weer veel van Addis heeft laten zien en veel over de cultuur heeft verteld. Tijdens de wandeling hebben we onze schoenen laten poetsen, mijn schoenen waren echt super, super vies van alle modder. Ik had bijna medelijden met het kindje omdat hij mijn vieze schoenen moest gaan poetsen. Het kindje was het blijkbaar wel gewend om vieze schoenen te poetsen want voordat ik het wist had hij mijn schoenen helemaal schoon gemaakt. Zelf heb ik na mijn Outdoor in de Ardennen van afgelopen zomer met een nagelborstel geprobeerd mijn schoenen te poetsen, tevergeefs want echt schoon werden ze er niet van. Maar dit kindje heeft mijn schoenen weer laten blinken alsof ze nieuw zijn, echt te knap.

Dag 40, zondag 2 november
Vandaag is het zondag dus een dag om lekker uit te slapen. Om 13.00uur werden we bij Hana verwacht voor een etentje en een koffieceremonie. Toen we om 13.01 nog niet gearriveerd waren belde Hana ons al op waar we bleven, Hana leeft aardig naar Europese maatstaven terwijl wij lekker op z’n Ethiopisch leven. Toen we 15 minutjes te laat aankwamen had Hana de tafel al gedekt. Ze had heerlijke pasta gemaakt, die ze ons ook nog gaat leren maken, een rodekool met aardappeltjes schotel en stokbrood. Hana had mijn bord helemaal vol geschept met pasta en ik was dan ook blij toen ik mijn bordje bijna leeg had. Toen kwam Hana weer langs met de pan en probeerde ik heel subtiel te weigeren aangezien ik helemaal vol zat. Toen zei Hana dat het heel onbeleefd is in Ethiopië om eten te weigeren en toen werd mijn bord dus nog een keer helemaal vol geschept. Netjes begon ik aan het karwij om mijn bord leeg te eten. Helemaal leeg heb ik hem niet gekregen maar dat nam Hana mij gelukkig niet kwalijk. Nadat we het eten op hadden begon Hana aan de koffieceremonie, de heerlijke geur van geroosterde koffiebonen hing in het huis waarna er ook nog wierrook werd aangestoken. Nadat we 2 kopjes heerlijk verse koffie hadden gehad was het tijd om naar Adenish, onze schoonmaakster, te gaan want ook daar stond ons nog een koffieceremonie te wachten. Toen we bij Adenish aankwamen stonden er al veel stoelen voor ons klaar, toen we net zaten werden we uitgenodigd om het huis van Martha, de buurvrouw van Adenish te bekijken. Hier stond ook allemaal eten voor ons klaar. Carlijn en ik hadden al snel besloten dat we samen 1 bordje zouden nemen aangezien we nog helemaal vol zaten van het eten bij Hana. Het eten, injera, was super lekker. Gelukkig zaten er wat kinderen zonder bordje naast mij die heel blij waren met de hapjes eten die ik ze gaf waardoor het bordje van Carlijn en mij steeds leger werd. Toen ik Martha een compliment gaf over haar mooi ingevlochten haar werd ik meteen op een stoel gezet en werd mijn haar ook ingevlochten. Nadat er een kwatiertje aan mijn haar was getrokken zaten er 11 vlechten van voor naar achter in mijn haar. De vlechten zitten er echt super goed in. Ze zitten goed strak waardoor het haar goed blijft zitten. In het begin trok mijn haar nog wel heel erg aan de onderkant maar nu voel ik er bijna niks meer van. De koffie bij Adenish was ook heel lekker, bij Adenish kregen we wel zoals het officieel hoort 3 kopjes koffie.

Dag 41, maandag 3 november
Vandaag was onze laatste circusdag. De zon scheen toen we opstonden dus we hadden de goede hoop dat we vandaag dan eindelijk de hele circusdag konden gaan uitvoeren. Ook vandaag waren we weer op een school met kindjes met het syndroom van down (sorry voor de mensen die zich hebben geërgerd aan mijn vorige blog toen ik mongooltjes had geschreven, dat was niet de bedoeling). Nadat we alles hadden klaargezet kwamen de enthousiaste kindjes het velt op. We hebben de kindjes alle onderdelen van het circus laten zien waarna ze in groepjes werden verdeeld en zelf aan de slag mochten met de onderdelen, ik stond net als vorige week bij het onderdeel jongleren, naja jongleren je kan het beter overgooien met een balletje noemen of gooi een balletje hoog in de lucht en ren er dan achterna. Een super leuke activiteit waar de kinderen ook veel lol aan beleven. Wel raakte je vaak een kindje kwijt, uit enthousiasme begonnen ze dan rond te rennen en weg waren ze. Er achteraan gaan had geen zin want dan was je ook alle andere kinderen van je groepje weer kwijt. Gewoon wachten totdat hij/zij vanzelf weer terugkwam of teruggebracht werd was alles wat je kon doen. Nadat we een tijdje lekker bezig waren kwam dan toch het moment, het kwam met bakken uit de lucht. Snel brachten we alle kindjes naar een klaslokaal waar ze meteen een lunch aangeboden kregen. Nadat we de lunch hadden uitgedeeld kwam er een leraar naar ons toe die vertelde dat we een aantal kindjes waren vergeten. Met ons goede gedrag liepen we met deze leraar mee zodat we ook deze kindjes nog een banaan en een broodje konden geven. Wat bleek, deze kinderen deden helemaal niet mee aan het circus, weer een leraar die misbruikt maakt van onze goedheid. De kinderen kregen dan ook geen brood en geen banaan. Natuurlijk wilden wij ook wel even een pauze maar zoek maar eens een leraar die begrijpt dat hij bij een klaslokaal de ‘wacht’ moet houden. Gelukkig kreeg Maaike op een gegeven moment een lerares met haar mee zodat wij ook lekker in rust een broodje banaan en wat fris konden drinken. Helaas werd het weer er niet beter op en bleef het met bakken uit de lucht komen. Het hele veldje was zeiknat waardoor we geen circus meer konden gaan houden. En ja wat doe je dan? Precies rennen en springen door de plassen. Samen met Carlijn en Eskender zette we de eerste ronde in, hand in hand namen we een flinke aanloop waarna we door het water renden en sprongen. Toen Maaike ons zag springen wilde ze natuurlijk ook graag meedoen en dus gingen we met zijn 4tjes rennen en springen. Zelfs van de 2 mannen van Zeleketa (oorlogsveteranen), in rolstoel, wilde er wel 1tje mee doen. Carlijn en ik rende aan beide kanten van zijn rolstoel door de plas, waarna hij nog een extra rondje door de plas reed. Tussen het springen en rennen door ontdekte we dat je ook met water kan schoppen waardoor je ook goed nat wordt. Ik denk dat Eskender vond dat ik nog niet nat genoeg was waardoor hij mij in een plas met water legde. Er kwamen steeds meer kinderen pauze houden die allemaal kwamen kijken wat wij aan het doen waren. En ook flink aan het juichen waren. Natuurlijk wilde ik het er niet bij laten zitten, ik in het water, iedereen in het water. Samen met Carlijn en Maaike probeerde we Eskender ook in een plas te krijgen. Helaas was Eskender ons te slim af waardoor Carlijn te water ging waarna we Eskender alleen maar een zetje hoefde te geven waarna hij ook het water in ging. De enige die nog droog was, was Maaike. Sammy wilde wel helpen om haar het water in te krijgen waarna ze samen in het water lagen en er 5 mensen zeiknat waren. Gelukkig kwam het zonnetje wel langzaam door zodat we het niet steenkoud zouden krijgen. Tijdens de terugweg naar huis verdween het zonnetje weer, begon het weer te regenen en hadden we het dan ook steenkoud. Toen we weer thuis waren wilde Carlijn en ik zo snel mogelijk onder de douche om weer warm te worden toen we opeens bedachten dat we ook wel in bad konden gaan. Zo gezegd, zo gedaan en daar zaten we dan samen in bad met een hoop schuim en heerlijk warm water.

Dag 42, dinsdag 4 november
Whaaaaah, weer een dag met slecht weer. Het was de bedoeling om vandaag naar Jan Meda te gaan om daar wat leuks met de kinderen te gaan doen, maar helaas het was zo’n blubber sooi waardoor we niks konden doen. Helaas is er ook geen mogelijkheid om iets overdektst te gaan doen aangezien daar gewoon geen ruimte voor is.
’s Middags was het de bedoeling dat ik zou beginnen met mijn eerste theaterles maar helaas, de taxi kwam pas bij ons huis opdagen toen de les al afgelopen was. Wel ben ik nog even bij Ermias langs geweest want we willen graag een liedje over hygiëne laten maken. Ermias was meteen enthousiast en haalde meteen 2 kinderen op die hij wilde laten zingen, de kinderen moesten voor ons zingen zodat wij ze goed konden keuren. De kinderen zongen echt super goed. Vrijdag hebben we weer een afspraak met Ermias om ons liedje te gaan schrijven, ik ben benieuwd.
’s Avonds zijn Carlijn en ik met Gery en haar ouders uit eten geweest bij de Chinees. Het eten was weer onwijs lekker. Carlijn en ik hadden bami met een eischotel en een spinazieschotel, jammie jammie.

Dag 43, woensdag 5 november
Op woensdag staat zoals altijd Zeleketa op het programma. Vandaag zouden we het koken opseveren zodat we aan de hand hiervan een kookworkshop kunnen gaan geven waardoor er gezonder gegeten kan worden. Toen we aankwamen werden we weer zoals altijd vrolijk ontvangen, zo ook door onze grote vriend Tesfiher (de rolstoelman die meeging door de plassen scheuren). Nadat we weer veel handjes hadden gegeven en vele malen Salaam (hallo) hadden geroepen was het tijd om te beginnen. In de keuken stonden al 20 kilo aardappelen klaar die geschild moesten worden. Als eerste begon Gery met het schillen van de aardappelen, daarna kreeg ook Carlijn een mes in haar handen gedrukt en tjah helaas ook ik kon er niet onderuit komen. Zoals algemeen bekend schil ik echt nooit een aardappel dus was dit een hele belevenis. Met een gevaarlijk scherp maar toch ook wel weer een bot mes in mijn hand begon ik aan mijn eerste aardappel. Een nieuw wereldrecord aardappelen schillen zou ik nooit verbreken, de kok naast mij had al wel 3 aardappelen klaar terwijl ik nog met mijn eerste bezig was. Wel werd onze aanwezigheid gewaardeerd, de koks hadden er veel plezier in dat wij er waren en zelf vonden wij het ook heel fijn om eens met het personeel in contact te zijn en niet alleen met het management, die alles alleen maar rooskleurig wil laten zien. Nadat we zeker een uur hebben zitten schillen mochten we gelukkig stoppen en werden we meegenomen naar de kookplek. De kookplek is echt vreselijk, er hangt onwijs veel rook waardoor je ogen binnen enkele seconden echt pijn doen. Ik dacht vanuit de hoek van de keuken een leuke foto te kunnen maken van de kookbezigheden, dit bleek achteraf een wat minder goed idee want de foto was nog niet genomen of ik wilde al weer naar buiten rennen omdat mijn ogen onwijs hard aan het prikken waren. Na onze kookervaringen werden we door Tesfiher uitgenodigd voor een drankje. Tesfiher die zijn onderbenen mist maar wel protheses heeft liep op zijn krukken over het terrein, echt geweldig om te zien dat iemand uit zichzelf zijn krukken pakt en in beweging blijft. Nadat we wat hadden gedronken lied Tesfiher zijn slaapruimte zien die hij deelt met nog 4 andere mannen. De slaapkamer rook niet echt naar bloemetjes maar zag er verder wel redelijk uit.

Nadat we bij Zelketa waren geweest zijn we gaan lunchen in een restaurantje waar we heerlijk injera hebben gegeten.

In Ethiopië komen maar weinig vrouwen voor met borstkanker, dit komt omdat er in injera tef verwerkt zit. Tef blijkt het middel tegen borstkanker te zijn. Amerika is er al helemaal dol op waardoor er veel tef naar Amerika wordt getransporteerd. De Amerikanen gebruiken het Tef voor bijvoorbeeld in medicijnen. Helaas voor de Ethiopiërs stijgen hierdoor de prijzen voor Tef. Je zult wel begrijpen dat ik de injera nu nog lekkerder vind want wie wil er nou niet iets eten dat ook nog eens helpt tegen borstkanker?

’s Middags zijn Carlijn, Gery en ik naar Piassa (de PC hoofdstraat van Addis) geweest. Eindelijk heb ik kleren kunnen vinden in Ethiopië. Ik heb een leuke broek, een truitje, T-shirtje en schoenen gekocht! Joepiejee.

Omroep link is momenteel ook in Addis. Floortje Dessing en de crew is hier dinsdagavond geland en ze hebben vandaag het project Buna Best gefilmd. Het was de bedoeling dat ze vandaag nog meer van Addis zouden zien maar ze waren zo enthousiast over Buna Best dat ze hun programma van vandaag hadden aangepast zodat ze meer tijd in Buna Best konden besteden. Ze hebben goede reclame voor de Buna gemaakt en waarschijnlijk wordt alles rond de kerstdagen uitgezonden in het programma ‘3 op reis’. Dus houd de site van link in de gaten zodat je de aflevering zeker kunt kijken. Floortje reist momenteel nu door richting het noorden richting Kenia.

Dag 44, donderdag 6 november
Vandaag was het de dag van onze eerste workshop. Om 12uur werden we opgehaald om richting Sebeta Blind School te gaan.
De reden dat er zo veel blinden in Ethiopië wonen is omdat mensen hier vaak met hun vieze handen in hun ogen zitten waardoor deze gaan ontsteken waarna een groot deel van deze mensen blind wordt.
Het was Hana’s bedoeling om een PowerPoint presentatie met beamer te geven (ja ja voor blinde mensen) maar in de ruimte waar we de ruimte gingen geven bleek geen witte muur te zijn. We bevolen de mensen aan een laken op te halen waarna ze met een klein lakentje aan kwamen zetten wat nog steeds niet werkte. Om 14.00uur begon onze workshop zonder PowerPoint. Er waren in totaal 49 kinderen (volgende week doen we nog een workshop voor de andere helft) die allemaal heel aandachtig zaten te luisteren. Als eerste vertelde wij de workshops in het Engels waarna Hana het vertaalde in het Amhaars en waarna een leraar van de school, Thomas, de tekst weer vertelde in het Oromo (of zo iets). Onze teksten waren kort maar krachtig waarna Hana en Thomas een onwijze lap tekst vertelden. We gaan er dan ook maar van uit dat er voldoende is verteld. Na de hand mochten kinderen nog vragen stellen waaruit bleek dat de kinderen goede informatie hadden gekregen want de vragen waren erg goed. Zo was er b.v een vraag; kan je ook zwanger raken tijdens je menstruatie? Als je zo’n vraag stelt denk ik wel dat je wel er goeie informatie is gegeven want anders kom je er denk ik niet op om zoiets te vragen......

Verder ben ik nog steeds kerngezond, heb ik heeeeeel af en toe last van mijn maag maar dat is met een paracetamolletje zo weer verholpen! Kortom mijn weerstand is een stuk beter dan dat de meeste mensen misschien van mijn weerstand zouden denken.......