Papa en mama zijn er!

Dag 64, donderdag 27 november
Vanochtend ben ik samen met de logopedie studenten, Claudia en Maaike mee geweest naar een schooltje op 5 minuten loopafstand van ons huis. Op deze school zitten veel gehandicapte kindjes en tijdens de Circus week zijn we hier ook al geweest. Op de school werden we meteen door de kindjes verwelkomd. Toen we na het lokaal liepen waar door de leraren al logopedie aan wat kindjes werden gegeven, bleek dat de leraren op deze school echt goed aan het werk zijn. Ze pakken de activiteiten erg goed op en doen hun best om de kinderen zo goed mogelijk te begeleiden. Er werd flink geoefend met de mondmotoriek, de kinderen moesten voor een spiegel ‘gekke bekken’ trekken en moesten met een rietje een pluisje wol naar elkaar toe blazen. Na een tijdje werd de groep gewisseld en kwamen er 4 andere kindjes. Één van deze kindjes herkende ik nog erg goed. Het was de jongen die tijdens het circus zo had gehuild omdat zijn vriendje was overleden. Blijkbaar herkende hij mij ook nog want er verscheen meteen een glimlach op zijn gezicht toen hij mij zag en hij kwam meteen een handje geven. Toen de stoel naast hem vrij kwam pakte hij mij meteen vast en moest ik naast hem komen zitten. Daar heb ik wat oefeningen ‘gekke bekken’ trekken met hem gedaan. Één van de oefeningen is je tong uitsteken. Aan deze oefeningen heb ik toegevoegd; handen op je neus en heen en weer wapperen (beetje een clowntje zeg maar) toen de jongen later met de leraar de oefening, tong uit je mond steken, moest oefenen deed hij het met vingers, oepsie, haha.

Ook was er nog een ander leuk kindje dat, de tong uit je mond en vingers op je neus oefening ook erg leuk vond. Ook moest hij een oefening doen waarbij hij bolle wangen maakte. Toen ik hem lied zien dat wanneer je dan met je handen op je wangen slaat, al het lucht er met een gekke toon uit kan komen vond hij dit maar al te interessant. Vlak voordat we naar huis gingen kwam het jongetje nog even bij mij langs, toen ik mijn wangen bol maakte sloeg hij het lucht er spontaan uit, erg grappig.

’s Middags hadden Carlijn en ik een afspraak met Ermias. Helaas was Ermias erg druk aangezien we ’s avonds een afscheidsfeestje hadden en hij hiervoor de muziek nog moest regelend. Hierdoor kon de theaterles niet door gaan maar…. Ermias had wel weer een nieuwe versie van ons liedje op cd wat hij ons ten gehore bracht. Ermias zelf was nog niet helemaal tevreden maar wij zelf vonden het al helemaal te gek. Toen Ermias de geluidsinstallatie ging ophalen zijn Carlijn en ik de wijk even ingelopen om wat te drinken. Toen we na het drinken terug liepen om naar het afscheidsfeestje van de wielren studenten te gaan (die zaterdag naar huis gaan) kwamen we een gehandicapt puppy hondje tegen tussen het vuilnis. Het puppytje had 1 voorpootje helemaal scheef staan en waarschijnlijk ik ook zijn heupje gebroken aangezien het puppytje niet op zijn achterpootjes kon staan. Carlijn en ik konden het puppytje niet zo laten liggen en besloten hem mee te nemen. Natuurlijk hadden we op straat alle bekijks en moesten ook veel mensen lachen toen ze ons zagen lopen met het puppytje. Toen we bij Iriy Bekentu aankwamen, waar het afscheidsfeest gehouden zou worden, wisten we eigenlijk niet zo goed wat we met het hondje aan moesten. Echt een goed leven zou het niet krijgen maar we zouden het hondje ook niet de nek om kunnen draaien, net zoals de rest van de groep. De bewaker bij Iriy Bekentu besloot daarom het puppytje te houden en er voor te zorgen. Stiekem hoop ik dat het leventje van dit puppytje snel over is want het is eigenlijk veel te zielig.
Het afscheidsfeestje was erg leuk, er was een loopeendbuffet en er werd natuurlijk door Ermias muziek gedraaid. Natuurlijk was ook mijn lieve kleine vriendinnetje bij Iriy Bekentu er weer. Toen ze me zag kwam ze er meteen aangerend en klom ze bij mij op schoot. Toen Ermias ons hygiëne liedje ging draaien kwamen we van onze stoel af en gingen we lekker dansen. Het meisje zette ik op een stoel zodat ze alles goed kon zien en we lekker gek konden doen. Toen we weg gingen kreeg ik wel een hele dikke kus van haar, zo dik dat ze me niet meer los liet, haha.
Daarna was het tijd om papa en mama op te gaan halen. Om precies 22.00 uur stonden we op de luchthaven. Eerst moesten we een bonnetje halen van 3birr om de luchthaven in te gaan (afzetters). Toen we naar het hokje heen liepen om een kaartje op te halen stonk het wel heel erg naar pis. Toen ik in het Engels riep; it smells like piss keek er een man erg boos om, blijkbaar kon die ook Engels en waardeerde hij mijn opmerking niet…..
Toen we een kaartje hadden gekocht en de luchthaven in konden bleek dat papa en mama al geland waren, nadat we ongeveer 20 minuutjes hadden gewacht kwamen ze er dan eindelijk aan lopen. Nadat we eerst hadden geknuffeld was paps wel toe aan zijn eerste Ethiopische biertje en mams aan haar eerste Ethiopische koffie. Nadat we gezellig wat hadden gedronken hebben we paps en mams naar het hotel gebracht en was het tijd om te gaan slapen.

Dag 65, vrijdag 28 november
Om 7.30uur ging mijn wekker al want om 8.00uur had ik bij papa en mama afgesproken om te ontbijten. Gelukkig hadden papa en mama wel een redelijke nachtrust gehad. Nadat we lekker hadden geluncht was het tijd om ons huis te zien en met een busje naar Piassa te gaan. Nadat we lekker over Piassa hadden geslenterd en wat hadden gedronken moesten we naar Dir Office want daar zouden we een afspraak hebben met een vrouw die gaat over het project met de blinde en dove kinderen. Toen we netjes op tijd bij Dir aan kwamen en daar meer dan een uur gewacht hadden op de vrouw vonden we het wel leuk geweest en zijn we maar gaan lunchen op Piassa. Na de lunch hadden we samen met Mulugeta en Ermias een afspraak bij Iriy Bekentu om te praten over onze plannen om een jongeren centrum op te zetten. Toen we bij Iriy Bekentu aankwamen bleek dat we lekker op tijd waren en dus konden papa en mama eerst alles rustig bekijken. Zo hebben ze kunnen zien hoe de Buna Best koffie en injerra wordt gemaakt. Het hondje lag ook ergens achter, waarschijnlijk zijn laatste adem uit te blazen want hij zag er wel erg zwak uit. Nu maar hopen voor het hondje dat het snel voorbij is. Nadat papa en mama alles hadden gezien begon ons gesprek. Het gesprek was eigenlijk heel kort en krachtig. Ermias moet er voor zorgen voor volgende week 4 enthousiaste studenten te hebben die voor ons project aan de slag willen gaan. Hij moet een begroting maken en wat andere plannen op papier zetten. Voor volgende week hebben we dan ook al een afspraak om samen met de 4 studenten om de tafel te gaan zitten en alles door te spreken, kortom; er komt beweging in.


Dag 66, zaterdag 29 november
Piep, Piep, om 5.15uur ging vanochtend onze wekker al. Om 6.00uur stonden mam en pap samen met Eskendir voor onze poort en begon onze ongeveer 4 uur durende trip naar het Awash park. Toen we bij de entree van het Awash park aankwamen en onze entree hadden betaald kregen we een scout met een mega groot geweer die ons deze dag zou beveiligen. Over een hobbelig weggetje reden we door het park. Als eerste zagen we kamelen waarna we nog geen kilometer verder op Oryx’en (een soort van antilopers). Die dieren waren op nog geen 100 meter afstand waardoor je ze erg goed kon zien. Nadat we de Oryx’en hadden bekeken was het tijd om door te rijden naar de watervallen. Van een afstand hoorde je het water al naar beneden kletteren. De watervallen waren echt super groot, het waren 5 grote watervallen naast elkaar en zelfs van een afstandje werd je nog nat van het water dat allemaal opspetterde. Echt te beschrijven valt het niet, dus gelukkig hebben we de foto’s en het filmpje nog!!
Na de watervallen reden we een stukje langs het meer waarna onze scout op zoek ging naar krokodillen, en ja hoor, er was er ééntje op nog geen 50 meter afstand van ons vandaan. Hoe vet is dat? De krokodil lag lekker te zonnen met zijn lange staart voor een deel in het water.
Nadat we genoeg foto’s van de krokodil hadden gemaakt was het tijd om wat te gaan drinken. In het park was een klein hutje waar je wat kon drinken. Naast het hutjes stond een kooi met daarin een leeuw met de naam Dolo. Natuurlijk vond ik dat meteen ontzettend zielig, maar…. De leeuw bleek een jaar geleden nog aan een touwtje van één meter lang te hebben gezeten. In die tijd had de leeuw ook geen manen kortom; het is toch wel beter dat de leeuw nu in deze kooi zit. De leeuw ziet er weer goed uit, heeft weer manen en krijgt goed te eten. Een beetje gestoord is de leeuw nog wel, hij staat om het kwartier op om een dikke minuut rare geluiden te maken en gaat dan weer liggen. Nadat we wat hadden gedronken en lang op onze scout hadden gewacht omdat we dachten dat hij nog wat koffie wou drinken die werd gemaakt door middel van een koffie ceremonie wilden we toch eigenlijk wel gaan. Toen we de scout vroegen of we konden gaan nam hij snel nog even een kopje koffie die nog bewaard was van de vorige koffie ceremonie. Waarschijnlijk klinkt het nu heel krom wat ik allemaal typ maar kortom; we hebben weer eens voor niks gewacht…..
’s middags hebben we een hotel gezocht in Awash waar ze redelijk goede kamers hadden. Nadat we een klein hapje hadden gegeten zijn we weer terug gegaan naar het Awash park aangezien je veel dieren kan zien wanneer de zon onder gaat. In het begin van het park zaten we allemaal heel enthousiast naar buiten te kijken en zagen we maar niks, maar toen opeens liepen er wat zwijnen over de straat en kwamen we apen, met blauwe ballen en een knal rode piemel, tegen. Toen we de auto uit gingen om naar krokodillen te kijken hebben de apen de auto gesloopt. Ze hebben een achteruitkijkspiegel afgebroken en de antenne omgebogen. Oepsie.
’s Avond hebben we injera gegeten in het hotel waarna we zijn gaan slapen aangezien we er de volgende ochtend weer vroeg uit moesten.

Dag 67, zondag 30 november
Om 5.45 uur begon de wekker van Carlijn alweer te piepen, tijd om op te staan. Rond 6.30 uur waren we weer bij het Awash park. 2 scouts met grote geweren kwamen ons vergezellen in de auto op onze trip van 30 km naar de Hot Springs. Waarom we 2 scouts mee moesten? Geen flauw idee, misschien omdat de weg slecht was en ze konden helpen drukken wanneer we vast kwamen te zitten?
Als eerste zagen we wat zwijnen de straat over steken. Ook waren er veel verschillende soorten vogels te zien. Na meer dan een uur rijden over een super hobbelige weg, waardoor we steeds door de auto werden geshaket kwamen we aan bij een heel groot open veld waar de zwijnen lekker aan het rondstruinen waren. Nadat we mooie foto’s hadden gemaakt zijn we doorgelopen naar de hotspring die helemaal verstopt bleek te zijn tussen de bomen. Het water van de hotspring was super warm, toch wel zo’n 40 graden. Het klinkt wel heel lekker, zeker voor jullie nu het in Nederland zo koud is. Maar hier is het natuurlijk al redelijk warm en als je dan ook nog eens het warmer water in gaat krijg je toch wel het gevoel dat je in de fik staat. Nadat je 5 minuten in het water had gezeten was het toch wel meer dan genoeg en wilde je er toch wel weer graag uit. Mama had de kerstmutsen mee genomen zodat er wat leuke kerstfoto’s gemaakt konden worden. Met mijn kerstmuts op klom ik op een boom die over het hete water heen hing. Toen hadden Carlijn en ik opeens een super goed idee. In bikini met kerstmuts op vroegen we onze scouts om hun grote geweren en zo gingen we op de foto met geweer, kerstmuts en in bikini met op de achtergrond de hotspring.
Nadat we het wel hadden gezien bij de hotspring zijn we terug gelopen naar de auto waarna ons weer een trip van een uur over hobbel wegen te wachten stond.
In de auto besloten we in Nazret, een plaatsje halverwege Addis waar we in het begin van ons verblijf ook een tijdje zijn geweest, te gaan lunchen. De mensen van het hotel herkende ons meteen en wisten zelfs nog een aantal Nederlandse woordjes zoals; slaap lekker, goede morgen en broodje ei met ui!
Toen we op het balkon van het hotel een lekker broodje zaten te eten kwam er een vrachtwagen vol met kamelen voorbij. Dat zie je ook niet elke dag….

Dag 68, maandag 1 december
Nadat we vanochtend gelukkig wel een beetje hadden kunnen uitslapen kwamen papa en mama rond 8 uur bij ons ontbijten. Nadat we onze maagjes hadden gevuld met wat brood en thee gingen we op weg naar de Wusha Mikael kerk. Nadat we ongeveer 30 minuten hadden gereden kwamen we op een hobbelweg die we na een tijdje niet meer konden berijden aangezien hij te slecht en te gevaarlijk was dus besloten we maar te gaan lopen. Nadat we meer dan een uur omhoog hadden gelopen door een super mooi natuurgebied met uitzicht over Addis kwamen we aan bij de kerk. De kerk is gebouwd uit 1 grote steen maar is helaas tijdens de oorlog met Italië gebombardeerd waardoor hij is ingestort. Door 2 gidsen werden we rondgeleid door wat er nog over is van de kerk. Nadat we een stukje naar beneden waren gelopen konden we door de lage entree van de kerk en kwamen we uit op een pleintje waar de priester vroeger speeches gaf. Nadat we de rotskerk hadden bezocht namen de gidsen ons mee naar een rots vanwaar je een mooi uitzicht over Addis had. Onderweg kwamen we een sprinkhaan tegen, de sprinkhaan was super groot en mooi gekleurd, de sprinkhaan zelf was mooi groen en had mooi gekleurde vleugels. Vanaf de rots had je ook een mooi uitzicht op de luchthaven van Addis waar we een vliegtuig hebben zien opstijgen en landen.
Nadat we weer terug waren gelopen naar de auto zijn we gaan lunchen bij Buna Best Sanford waarna we naar Hope for the blind zijn gelopen. Bij Hope for the blind kregen we een rondleiding. Na de rondleiding zijn we naar Misrach geweest. Misrach is een winkeltje waar ze spullen verkopen die gemaakt zijn door gehandicapten. Bij Misrach heb ik mijn aller eerste eigen minipini kerststalletje gekocht en andere mooie dingetjes.

Dag 69, dinsdag 2 december
Om 10uur hadden we met Bhuranu een afspraak om te spreken over onze voetbalwedstrijd die we aanstaande zondag organiseren voor Jan Meda en Iriy Bekentu. Na ons korte gesprekje zijn we naar Jan Meda gegaan waar we heel veel hardloopkleding hebben gegeven en ballonnen hebben opgeblazen waarmee de kinderen enthousiast begonnen te spelen. De mensen waren heel blij met de kleding en gingen meteen uitzoeken voor wie welke kleding geschikt zou zijn. Nadat we weer wat mensen hadden blij gemaakt hadden we op de terug weg 2 kasten gekocht waar we spelletjes in kunnen stoppen voor Iriy Bekentu zodat de kinderen daar wat te spelen hebben. Toen we de kasten thuis hadden afgedropt zijn we naar Piassa gegaan. Hier hebben we lekker geluncht waarna we naar Iriy Bekentu zijn gelopen geladen met een tas vol knuffels en ballonnen. Bij Iriy Bekentu hebben we onze eerste mentor ontmoet. Wat zijn naam is ben ik al weer vergeten maar ik weet wel dat hij ontzettend enthousiast was. Nadat we een gezellig praatje hadden gemaakt met de mentor kwamen de eerste kindjes van school. Na een tijdje kwam mijn vriendinnetje uit school. Ze rende langs haar mama heen die haar stond op te wachten en sprong bij mij in de armen, oepsie. Toen ik haar een knuffel gaf was ze helemaal blij. Ook haar vriendje kwam nadat hij zijn moeder wel een knuffel had gegeven op mijn schoot zitten met zijn nieuwe knuffel. Nadat de knuffels goed bekeken waren haalden we de ballonnen tevoorschijn. De ballonnen werden netjes vast gehouden en pas nadat ik liet zien dat je er ook mee kunt gooien werd er met de ballonnen gespeeld en knapte de eerste.
Nadat we met de ballonnen hadden gespeeld en we weg wilden gaan kwam mijn vriendinnetje weer terug. Ze kwam meteen weer naast me staan pakte mijn handje vast. Haar moeder vertelde Ermias dat ze ’s avonds altijd over mij praat en dat ze me heel aardig vind, echt super schattig. Toen ik haar optilde kreeg ik meteen een dikke knuffel en zat haar lolly in mijn haren geplakt. Toen we eindelijk echt weg gingen zei het meisje; I like you, vet schattig.

Samen met Ermias zijn we naar een galerie van een vriend van hem geweest. We willen namelijk de muur van ons buurtcentrum gaan opvrolijken met een likje verf. In de galerie hingen super mooie schilderijen. Schilderijen met kinderen, gezichten en andere mooie fantasie dingen. De schilderijen waren allemaal gebaseerd op emoties. Helaas waren het geen vrolijke emoties, ook alle gezichten op de schilderijen zagen er niet vrolijk uit. Toen we vroegen of de man ook een schilderij op de muur bij Iriy Bekentu wil schilderen was hij meteen enthousiast. Toen we naar de prijs vroegen waren we zelf iets minder enthousiast. Het zou namelijk 9000 birr kosten, slik! Dat feestje gaat helaas niet door.

’s Avonds zijn we gaan eten in een Habesha restaurant. Nadat we onze injerra hadden gegeten kwam er een man aan ons tafeltje staan om te dansen. Natuurlijk moest mijn gekke papa mee dansen en daar stond hij dan, als een echte Hollander te dansen naast een soepele Ethiopiër. Het hele restaurant vond dit gebeuren erg grappig. Natuurlijk moest mijn ook niet zo soepeler moeder laten zien hoe goed ze kon dansen en samen met Bedilu gaf ze de show van de avond, ahum!

Dag 70, woensdag 3 december
We dachten om 9.00 uur opgehaald te worden om naar Zeleketa te gaan maar uiteindelijk zijn we pas om 10.30uur opgehaald. Gelukkig hadden papa en mama al vrienden gemaakt met onze bewakers, nadat ze de bewakers sportkleding en sportschoenen had gegeven, en werden ze uitgenodigd voor een kopje thee. Onze bewaker Tekene was zelfs zo enthousiast met zijn nieuwe spullen dat hij meteen zijn medaille van de Great Ethiopian run had omgedaan en door de tuin begon te rennen.

Nadat we een half uurtje hadden gereden kwamen we aan bij Zeleketa. Zoals altijd werden we weer hartelijk verwelkomt en lieten de mannen meteen hun nieuwe kippen zien die ze afgelopen week van de management studenten gesponsord hadden gekregen. We verwachtten 120 kippen rond te zien lopen in een ren maar helaas, de kippen zaten op stok in kooitjes, het leek wel bio industrie. Echt heel jammer. Het is niet alleen erg zielig voor de kippen maar ook de mannen van Zeleketa kunnen nu niet meer zoals voorheen (toen er nog maar 20 kippen waren) voor het kippenhok gaan zitten om de halve dag naar de kippen te gaan kijken. Erg jammer.
Nadat we een kleine rondleiding hadden gehad zijn we in het ‘cafeetje’ wat met de mannen gaan drinken. Meteen kwamen de mannen met koekjes aan zetten, echt super lief. Ook de rekening mochten we niet betalen, de mannen wilde ons trakteren op een drankje en een koekje en hadden dit van te voren blijkbaar al helemaal doorgesproken. Nadat we ons drankje en de koekjes op hadden kwam de manager van Zeleketa. Hij gaf ons een rondleiding door de keuken waar we meteen injerra moesten eten.
Ook de zaadjes in de plantenbakken die we vorige week gezaaid hadden beginnen al goed te groeien. In sommige bakken is nog niet zo veel te zien maar in andere bakken komen er al aardig wat plantjes naar boven.

’s Middags zijn we naar de traditionele markt gegaan waar we wat leuke souvenirs hebben gekocht.

Dag 71, donderdag 4 december
Vanochtend zouden we naar Sebetta Blind School gaan om daar menstruatie materiaal te brengen en natuurlijk om papa en mama Sebeta te laten zien. Om 10.00uur werden we na een lekker ontbijtje bij pap en mam in het hotel opgehaald. Nadat we eerst de andere studenten hadden gedropt zijn we naar Merkato gereden om daar maandverband te kopen. Helaas waren we niet de enige die op weg waren naar Merkato en dus stonden we in een lange file. Om 12.30 reden we Merkato pas weer uit met 11 dozen van 24 pakjes maandverband. Na nog een klein uurtje rijden kwamen we eindelijk bij Sebetta Blind School. We hadden dan wel geen afspraak maar we verwachtte wel iemand te vinden die ons kon helpen het maandverband te verdelen. Maar helaas, er was niemand dus deden we het maar zelf. Nadat we iemand hadden gevraagd waar de meiden wonen, hebben we de dozen daar verdeeld. Nadat we klaar waren konden we Thomas eindelijk telefonisch bereiken en kwam hij nog even langs. Thomas wil voor ons een certificaat gaan maken waarin staat wat we allemaal bij Sebetta hebben gedaan. Weer iets leuks voor aan de muur straks ;-)!!

Op de terugweg van Sebtta hebben we geluncht bij een leuk Ethiopisch tentje waarna we naar huis zijn gegaan. Hier werd papa meteen uitgenodigd door onze bewakers (ja, ja hij heeft echt vrienden gemaakt) voor een lekker kopje thee en hebben ze een afspraak gemaakt om morgenvroeg hard te gaan lopen. Toen papa zijn nieuwe aanwinst, een plattegrond van Addis, tevoorschijn haalde dachten de bewakers eerst dat het Nederland was. Toen papa uitlegde dat het Addis was waren ze meteen helemaal enthousiast en daar zaten ze dan, papa en de 2 bewakers om de kaart. Mama en ik hebben in de tussentijd maar wat foto’s bekeken en na 30 minuten waren de mannen dan eindelijk klaar met kaart kijken en konden we een rondje door de wijk gaan lopen. Toen we van de doorgaande weg afweken en achteraf liepen kwamen er van alle kanten kindjes om ons handjes te geven. Op een gegeven moment hadden we zo’n grote groep kinderen verzameld en wilden ze graag op de foto. Papa haalde meteen zijn fotocamera tevoorschijn en de kinderen kwamen steeds dichter bij de lens. Sommige kinderen hingen al om papa heen en bekeken en voelden aan zijn grijze haartjes. Hier wilde ik natuurlijk weer een foto van maken, waardoor ik een hele horde kinderen om mijn heen had staan die allemaal schreeuwde, Photo, Photo en voor mijn lens sprongen waardoor ik weer geen foto van papa kon maken….

Na ons rondje door de wijk zijn we naar papa’s en mama’s hotel kamer gegaan. Hier heeft papa mijn kuitjes lekker los gemasseerd. Mijn kuiten zitten hier namelijk totaal vast. ’s Avonds zijn we weer uit eten gegaan in een Habesha restaurant waar papa weer zijn danskunsten heeft getoond, dit keer heb ik alles opgenomen met mijn camera. Misschien kunnen we er wel een prijs mee winnen bij de leukste thuis ;-)!!

Dag 72, vrijdag 5 december
De tijd gaat snel, papa en mama zijn hier al weer een hele week. Vanochtend ging bij papa de wekker al om 6uur. Hij had namelijk om 7uur met onze bewakers afgesproken om te gaan hardlopen. Gelukkige ik, mijn wekker ging pas om 8.30uur.
De afgelopen weken hebben we erg veel last van lekkage. Het water van de badkamer boven krijg je benenden op de wc op je kop. Kortom beneden kun je niet na de wc zonder nat te worden. Het water komt recht uit de lamp (een wonder dat de lamp het nog steeds doet en dat we geen kortsluiting hebben gehad). Blijkbaar heeft de huiseigenaar besloten wat aan deze lekkage te doen en zijn ze begonnen met onze badkuip eruit te slopen. De badkuip is vastgezet met stenen en cement en moet er dus uit geslagen worden. Naast een hoop geluidsoverlast levert het ook veel stof op. De badkamer is namelijk naast mijn slaapkamer. Dat het veel stof oplevert merkte ik vanochtend meteen, ik ben snipperde snip verkouden :-(! De hele dag loop ik dus met zakdoekjes in de weer. Ook vanochtend om 9uur kwam er weer een bouwvakker die er de hele dag weer een grote stofboel van heeft gemaakt.
Op het programma van vandaag staat Merkato; de grootste markt van Afrika. Om 10.30uur werden we opgehaald en na een hele tijd rond te hebben gereden op Merkato vonden we eindelijk een parkeerplekje. Op Merkato hebben we heel veel souvenirs gekocht. Het afdingen is hier echt een topsport. Je moet echt volhouden en eventueel weglopen waarna de verkoper je meestal weer terug roept om alsnog een leuke deal te maken. Roept hij je niet terug, dan weet je dat je te laag hebt geboden en dat hij het dus echt niet had kunnen verkopen. Papa vond deze topsport ook helemaal te gek en samen hebben we actief afgedongen en leuke dingetjes gekocht. Vooral omdat ik straks samen ga wonen met Carlijn is het erg leuk om hier alvast dingetjes voor aan de muur te kopen.
Nadat we bij Merkato tassen vol hadden ingekocht konden we thuis een koffer vullen. Nog 3 koffers te gaan ;-)!!
’s Middags hadden we een afspraak om met een vrouw te praten over een project met doof blinde kinderen (kinderen die doof en blind zijn). De vrouw vertelde het één en ander over haar project. Ze wil de ouders van de kinderen informatie geven en ouders elkaar laten ontmoeten zodat ze ideeën uit kunnen wisselen. Een erg leuk initiatief maar helaas is er te weinig geld. Wij hebben de vrouw omgerekend ongeveer €120,- aangeboden waarmee ze een aantal workshops kan financieren. Daarnaast wil ze voorlichtingen gaan geven over HIV/Aids, hygiëne en etc. daarom hebben wij ook onze workshop teksten aangeboden zodat ze deze kan gebruiken en niet alles hoeft uit te zoeken waar waarschijnlijk veel geld en tijd in gaat zitten. De vrouw was erg blij met ons en zondagochtend hebben we een afspraak om een workshop te komen bekijken zodat we een idee hebben van wat het project allemaal inhoud.
In de planning stond dat we daarna een afspraak hadden met Mulugeta, Ermias en de mentoren om over ons jongerencentrum te praten maar helaas, de mentoren hadden ’s ochtends al een afspraak gehad met Ermias en Mulugeta en het één en ander doorgesproken. En dus ging deze afspraak niet door. Maandag hebben we een nieuwe afspraak, we zijn benieuwd….
Met Ermias hadden we het ook nog over de muurschildering. We hadden hem gevraagd om aan zijn vriend (de kunstenaar) te vragen wat de verf ongeveer zou kosten aangezien zijn vriend zei dat het heel duur was. De verf bleek helemaal niet zo duur te zijn, voor de hele muur zouden we ongeveer 650 birr kwijt zijn. Conclusie; de kunstenaar is vet duur aangezien hij 9000 birr van ons heeft gevraagd. We hebben nu een nieuw aanbod gedaan, voor 2500 birr mag hij de muur doen, wil hij dat niet, dan doen we het lekker zelf.

’s Avonds nadat we een kampvuurtje in onze tuin hadden gemaakt kwam Sinterklaas met 4 (echte) zwartepieten langs. Iedereen had het geluk om bij Sinterklaas op schoot te mogen zitten en Sinterklaas had zelfs pepernoten mee genomen. Helaas kunnen de Ethiopische zwartepieten niet zulke hele goeie pepernoten bakken en kregen we pepernoten die ongeveer net zo groot zijn als struisvogeleieren. Daarnaast waren de pepernoten ook niet in een oven geweest en dus at je eigenlijk gewoon een stuk deeg.

Dag 73, zaterdag 6 december
Toen ik vanochtend papa en mama ophaalde bij het hotel om te gaan ontbijten bleek dat ze niet langer in het hotel konden blijven. Alle kamers van het hotel zijn tot dinsdag volgeboekt en tjah, daarna zijn ze alweer naar huis. Dus nadat we in het hotel hadden ontbeten hebben we de koffers uit de kamer gehaald en hebben we ze in ons huis neer gezet. Nadat we de koffers hadden gedropt zijn we met de minibus naar de Sint George Kathedraal gegaan. Voordat we de kathedraal in mochten moesten we eerst onze schoenen uit doen. In de kathedraal kregen we een rondleiding van een man die ons ook zijn dans en zangkunsten toonde. Met een stok in zijn linkerhand en een soort van muziek instrumentje in zijn rechte hand, lied onze gids zien hoe normaal gesproken de priesters zich vermaken in de kathedraal. Ook stond er een grote trommel in de kathedraal waarop onze gids zich ook uitleefde en zijn talenten ten gehore bracht. Nadat de gids ons als een sneltrein de rest van de kathedraal lieten zien kregen we van een andere gids een rondleiding door het museum naast de kathedraal waar ook een beltorentje stond die we mochten beklimmen. We hadden gehoopt op een mooi uitzicht na deze beklimming maar helaas, er was niks te zien. Nadat we weer naar beneden waren geklommen kregen we een rondleiding door het museum. De gids wist ons veel te vertellen over de kerk en de geschiedenis maar helaas was hij een beetje onzeker en dacht hij steeds dat wij hem niet verstonden en vroeg hij om bevestiging. Eerlijk is eerlijk, de man gaf een duidelijk verhaal maar soms had hij woorden waarvan ik nog nooit eerder had gehoord. Braaf ja knikken werkt op zo’n moment meestal het beste ;-)! Nadat we een rondleiding door het museum hadden gehad mochten we de oudste schildpad van Ethiopië ontmoeten. De schildpad was niet alleen erg oud maar ook erg groot.

Aan het eind van de middag zijn we de Entotal Mountain opgereden vanwaar je een super mooi uitzicht hebt over Addis Abeba. Het werd langzaam donkerder en dus gingen we op zoek naar hout om een kampvuurtje te maken waarna we genoten van Addis by night.

Dag 74, zondag 7 december
Vandaag was het dan eindelijk zo ver; ons voetbalwedstrijdje tussen Iriy Bekentu en Jan Meda stond op het programma. Rond 10.00uur stapten we allemaal in de auto, geladen met water, brood en bananen, richting het voetbalveld. De kinderen kwamen gelijk aan met ons en nadat we alle kinderen een nieuw t-shirtje hadden gegeven (bedankt Manhattan en Helloppers loopgroep) kon de eerste wedstrijd beginnen. Van Helen (super bedankt) heb ik mooie groene Puma hesjes gekregen waardoor we 2 verschillende teams konden maken. Één team met hesje en één team zonder hesje. De eerste wedstrijd was tussen de wat oudere kinderen van Jan Meda en Iriy Bekentu geholpen door onze chauffeurs en bewakers. De kinderen die niet speelden zaten allemaal netjes aan de kant te zingen en te dansen en zodra er een doelpunt viel gingen ze helemaal uit hun dak. De tweede wedstrijd was tussen de wat jongere kindjes. Toen de kinderen aan het spelen waren hebben Carlijn en ik nog snel wat brood, water en bananen bij gehaald aangezien het veel drukker was dan we verwacht hadden. In totaal hebben we toch zeker wel 100 broodjes, 12 kilo bananen, en 30 liter water verbruikt vandaag.
Na de lunch stond de laatste wedstrijd van vandaag op het programma; Abesha (de Ethiopiërs) tegen de Forengies (de blanken). Van te voren waren we vet bang om te verliezen aangezien de jongeren echt super goed voetbal speelden maar helaas hadden ze nog niet zo veel van opstellingen gehoord en nadat wij een goeie opstelling hadden gemaakt hebben we de wedstrijd met 2-1 kunnen winnen! Oleee!! Nu weet iedereen natuurlijk dat ik helemaal geen voetbal talent heb maar….. ik heb mijn talent ontdekt. Als verdediger maakte ik steeds knetterharde geluiden zoals hier vaak in de zang wordt gebruikt; lalalalalala, waardoor de jongens met de bal zo hard schokken en de bal verloren en er is er zelfs 1 zo hard geschrokken dat hij op de grond viel en ik de bal over kon nemen! Olee lang leve mijn techniek!! Papa had bijna een fantastisch doelpunt gemaakt was het niet dat de bal net langs de verkeerde kant van de doelpaal ging, helaas.