Laatste workshops afgerond!

Dag 57, donderdag 20 november
Op de planning stond dat we vandaag om 11.00uur een workshop first aid zouden geven op Sebeta Blind School. Nadat we vroeg ons bed uit waren gestapt, hadden ontbeten en Hana wilden oppikken bij Dir office bleek dat ze er niet was. Toen we Hana belden vertelde ze ons dat ze dacht dat de workshop vanmiddag pas was. Naar een uur gewacht te hebben bij Dir office kwam Hana er eindelijk aan en konden we naar Sebeta. Hier bleek dat de ze ons pas om 14.00uur verwachtte en dus konden we weer naar huis aangezien het voor ons niet mogelijk was de workshop om 14.00uur te geven aangezien we ’s middags ook nog een afspraak met Ermias hadden.

’s Middags was het dan eindelijk zover, samen met Carlijn heb ik mijn eerste drama les gegeven. Helaas kwamen de kinderen pas laat van school waardoor we maar een kleine 30 minuten hadden maar het was wel erg gezellig en leuk. In de tijd dat we op de kinderen aan het wachten waren kwam een vriend van Ermias en blijkbaar ook een bekende Ethiopiër, Mikei Tesfaye, tegen. Hij vertelde dat hij in een aantal films heeft gespeeld en ook optreed in theaters. Binnenkort laat hij ons een dvd van hem zien. Dus ik ben benieuwd hoe beroemd hij daadwerkelijk is. Ermias had ook ons hygiëne liedje ingezongen en op cd laten zetten. Toen we thuis waren stopten we meteen de cd in onze laptop waarna er lekkere swingende Ethiopische muziek uit de laptop kwam. Binnenkort gaan de kindjes te tekst inzingen en daarna wordt er een videoclip van gemaakt. Natuurlijk mogen jullie dan allemaal een cd/dvd kopen waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat.

Het avondprogramma van vandaag was; swingen in het Sharaton hotel. Om 21.30uur werden we opgehaald door Bedilu waarna we Ermias ophaalde. Ermias had nog niet gegeten en dus reden we eerst nog even langs een eettentje. Terwijl Ermias zijn injera aan het eten was bedachten Carlijn en ik dat we beter in dit tentje wat konden drinken dan straks in het Sharaton, want dat is natuurlijk vet duur. Zo gezegd, zo gedaan en zo hadden voor nog geen €2,- 2 gin tonics. Dat is nog eens goedkoop. Nadat bij de ingang van het Sharaton ons dashboard kastje werd bekeken mochten we doorrijden. Bij de ingang moesten we door de metaaldetector en toen kwamen we in een ruimte, echt te bizar. Alles was super mooi aangekleed. De verlichting was super, de lounge banken waren super relaxt. Kortom je had opeens niet meer het gevoel in Afrika te zijn. Zelfs de wc’s waren hier van marmer. Gekkenhuis. Om 23.00uur begon het bandje reggae muziek te spelen en gingen we de dansvloer op om lekker te swingen. Al snel raakte er een Grieks meisjes met ons aan de praat. Het meisje was onwijs overdreven en eigenlijk ontzettend irritant. Ze ging niet meer weg en toen Carlijn en ik besloten om naar de wc te gaan zodat we van haar af zouden zijn liep ze achter ons aan naar de wc, grrrr. Waarschijnlijk straalde we wel iets uit want naar het toilet bezoek ging ze gelukkig weg, fieuw. Tot 1.30uur hebben we nog lekker gedanst en toen hield het bandje op met spelen en gingen we maar weer naar huis. In de auto vertelde Ermias dat er van dit bandje ook cd’s te koop zijn in de cd winkeltjes dus die moeten we zeker hebben zodat we thuis lekker verder kunnen swingen.

Toen we bijna thuis waren stak er een hyena voor onze auto over. De hyena was mank, dik, groot en zoals elke hyena had hij grote zwarte stippen. De hyena ging langs de weg zitten en zat naar ons te staren. Bedilu draaide zijn auto bij en deed zijn grote licht aan zodat we de hyena goed konden bekijken… Het idee dat er een hyena zo dicht (300m) bij ons huis vandaan loopt is natuurlijk wel een beetje raar. Voortaan loop ik niet meer in het donker door onze straat.

Dag 58, vrijdag 21 november
Vanochtend stond er eigenlijk een afspraak met Ermias op de planning om naar zijn cd te luisteren maar aangezien we gisteren zijn cd al hadden ontvangen ging de afspraak niet door en konden we lekker uitslapen. Nadat we de hele ochtend hadden uitgeslapen zijn we ’s middags gaan lunchen op Piaza waarna we naar de traditionele markt zijn gegaan. Op de traditionele markt heb ik sjaals en mooie Afrikaanse beeldjes ingeslagen. Het leukste van aankopen doen hier in Ethiopië is toch wel het afdingen. Natuurlijk willen alle verkopers jou als blanke (forengi) veel meer laten betalen dan wat een Ethiopiër er voor betaald. Dus dan is het de truc om voor een goede prijs iets te kopen en niet te snel op te geven maar te blijven onderhandelen want dan lukt het je meestal wel.

Dag 59, zaterdag 22 november
Vanochtend om 10.00uur vertrokken we om zaadjes, zand en bakken in te slaan. Bij de vismarkt schenen een aantal winkeltjes te zijn die zaadjes verkopen. Op de markt heb ik geen vis gezien, wel vele groente die overal op straat werden aangeboden. Op de straat was het ook het drukte van jewelste, echt niet normaal. Overal liepen mensen, zowel kopers al verkopers met hun etenswaren. Zo liepen er ook mannen met dode kippen in hun handen. Net voordat ik bij het winkeltje aankwam zwaaide een man met zijn dode kippen voor mijn neus. Het enige wat ik op dat moment kon doen was gillen en rennen, het was echt te vies voor woorden. In de winkel hoorde ik vele mensen op straat me uitlachen, maarja ik was nu gelukkig veilig. In de winkel hebben we van verschillende soorten groente zoals; wortels, courgette, uiten, tomaten en bonen zaadjes gekocht. Met een doos vol blikken zaadjes en 10 kilo voedzaam zand liepen we weer terug naar de auto. Weer werden we door mannen met dode kippen achtervolgd. Carlijn en ik liepen gillend door de straat want elke keer kwam er wel weer ergens een hand met dode kippen voor onze neus langs zwaaien, ieeeel. Toen we veilig in de auto zaten en over de markt reden liep er een man met dode kippen in zijn hand naast onze auto. Nadat we bijna kotsend in de auto zaten sloeg de man de dode kippen ook nog eens tegen het autoraampje.

Nadat we de zaadjes en het zand hadden gekocht gingen we op zoek naar bakken waar we het in konden doen. Op Zeleketa staan 39 ‘appartementjes’ en voor elk ‘appartement’ willen we een bak met groentezaadjes zetten zodat de mannen hun eigen groentes kunnen kweken. Op Merkato (de grootste markt van Afrika) konden we bij een kraampje 40 bakken kopen. De bakken waren natuurlijk niet aanwezig en moesten van een opslagplek gehaald worden. Na ongeveer een halfuurtje wachten kwamen er 3 mannen met bakken op hun hoofd aanlopen. De bakken werden op de bus gezet en met een touwtje vastgemaakt waarna we naar huis reden om even een boterhammetje te eten. Nadat we een boterhammetje hadden gegeten zijn we naar Zeleketa gereden, we waren nog niet op de grote straat of BOEM, daar viel een bak van de auto. Waren wij even blij dat we een bak te veel hadden gekocht…… Nadat er wat bakken in de bus werden gezet en het boven op de auto wat vaste werd gemaakt konden we onze weg vervolgen. Rob hadden we mee genomen zodat hij een film kon maken van ons projectje zodat we aan alle mensen die ons gesponsord hebben kunnen laten zien wat er o.a. met het geld gedaan is. Toen we aankwamen bij Zeleketa waren de mensen zoals altijd weer enthousiast. Meteen kwamen er mensen om te helpen tillen en werd er door de mannen zelf een plan gemaakt hoe te beginnen. Met de bakken liepen we naar een plek waar we zand vandaan konden halen. Gewapend met 4 sterke mannen die het zand vanuit een kuil in onze bakken deden begonnen we aan ons project. Een wat minder sterke man mixte ons voedzame zand met het normale zand waarna wij, de sterke meiden, de bakken vervoerden naar een andere plek. Een rotklus was het wel want de bakken waren super zwaar en moeilijk vast te houden. Toen we bijna klaar waren knapte het handvat van de bak die Carlijn en ik aan het tillen waren eraf. 1 hand had ik aan het handvat en met de ander ondersteunde ik de bak. De bak viel op de grond en mijn vingertje klapte dubbel en begon te bloeden omdat er een sneetje in zat. Potjandorie. Gelukkig waren we al bijna klaar en nadat ik mijn wondje met water en jodium had schoongemaakt waren alle bakken al naar de ‘appartementjes’ verplaatst.
Gewapend met zaadjes en een gieter gingen we alle ‘appartementjes’, waar nu de bakken met zand stonden, langs. Voor een heel aantal ‘appartementjes’ zaten de mannen al klaar om zelf de zaadjes in hun bakken te doen. Sommige mannen waren al druk bezig het zand goed te mengen en er was zelf een man die de zaadjes in zijn hand nam, ging bidden en daarna de zaadjes uitstrooide. Nu maar hopen dat de zaadjes goed verzorgd worden zodat het mooie plantjes gaan worden. De meeste mannen waren gelukkig erg enthousiast en gaan ook zeker goed voor hun plantjes zorgen. Toen we weer naar huis gingen werden we door de mannen bedankt en uitgezwaaid, kortom dit was weer een geslaagde dag.

Dag 60, zondag 23 november
Vandaag was het een lekkere relaxdag! Nadat we heerlijk hadden uitgeslapen zijn we ‘s middags gaan zwemmen en zonnen bij het Zhion hotel.

Dag 61, maandag 24 november
Nadat ik ’s ochtend vaak de workshop over HIV en Aids had doorgelezen aangezien de tekst stikte van de moeilijke woorden hadden we ’s middags onze laatste workshop bij Hope for the Blind. Om 14.00uur begon onze workshop die we aan ongeveer 75 mensen hebben gegeven. Tijdens de workshop hebben we de mensen informatie gegeven over HIV en Aids, hoe je het kan krijgen, wat het is, wat de verschillen zijn en ga zo maar door. De mensen waren erg blij met de informatie en weer werden er veel vragen gesteld. Zo werden er vragen gesteld over aids en borstvoeding en vroegen de mensen of er een test voor hun geregeld kan worden. Hana heeft veel connecties, zo ook bij het test centrum en dus gaat ze er voor zorgen dat de mensen van Hop for the Blind getest kunnen worden.

Om 17.00uur hadden we een afspraak met Fasil, de vakantieman. Fasil is op zich een aardige man maar als je hem iets wilt vertellen gaat dit toch wel lastig. Op de één of andere manier luistert hij niet meteen, praat hij gewoon door en wanneer je het voor een 3e keer zegt komt het eindelijk bij Fasil aan. Best vermoeiend soms, maar een voordeel aan Fasil is, is dat hij heel voorzichtig is, erg op de veiligheid let en dus voor dit land een fijne chauffeur en gids is. Voor woensdag hebben we een nieuwe afspraak met Fasil om de reisroute door te nemen en om een prijs af te spreken.

Dag 62, dinsdag 25 november
Vanochtend hadden we een afspraak met Mulugeta, de baas van Dir, om het één en ander door te spreken. Ons eerste puntje om door te spreken was; een nieuw project voor doof blinde kinderen (dus kinderen die zowel doof als blind zijn). In Addis Abeba zijn een aantal mensen namelijk net een nieuw project gestart; moeders voorlichting geven over hun kind, bijeenkomsten organiseren zodat de moeders met elkaar ideeën kunnen uitwisselen en ga zo maar door. De organisatie wil binnenkort beginnen met de eerste workshops maar helaas hebben ze hier geen geld voor. Nu hebben ze ons gevraagd of wij willen helpen en eventueel een financiële steun voor dit project kunnen zijn. Aanstaande vrijdag gaan we bij dit project langs om te kijken wat we kunnen doen.
Als tweede puntje; Sebeta. We willen voor de meiden van Sebeta graag van menstruatiemateriaal voorzien. Hiervoor is jaarlijks €700,- nodig. Dir wil er voor zorgen dat dit materiaal maandelijks naar Sebeta wordt gebracht het enige wat dus nog nodig is, is geld. We gaan nu hard opzoek naar een sponsor, dus als iemand nog ideeën heeft of ons kan helpen, we horen het graag….
Het laatste puntje was ons eigen nieuwe project; het cultureel centrum. Het plan voor ons centrum hebben we aangepast tot een goed uitvoerbaar plan. Het is nu de bedoeling dat Ermias een contract krijgt als coördinator van dit project. Daarnaast worden er ongeveer 6 a 8 studenten gevraagd om voor een leuke maandelijks bedrag 7 dagen per week huiswerkbegeleiding te geven aan de kinderen van zowel Jan Meda als Iriy Bekentu. Daarnaast gaan deze studenten ook leuke dingen organiseren voor de kinderen zoals sportwedstrijdjes en dingen op het gebied van zang, drama en kunst. Het is de bedoeling dat de studenten de kinderen met van alles helpen wat normaal gesproken een ouder zou doen aangezien de ouders van de kinderen van Jan Meda en Iriy Bekentu hier vaak niet toe in staat zijn. Op deze manier willen we de kinderen een toekomst bieden en ze van de straat houden zodat ze niet in de prostitutie of in de drugswereld belanden aangezien ze al in de slechte wijken van Addis Abeba leven.

’s Middags hadden we onze allerlaatste workshop. De workshop First Aid voor de ‘moeders’ op Sebeta Blind School. In een kringetje van 8 ‘moeders’, Hana, Gery, Carlijn en ik begonnen we aan de workshop. Mijn taak van deze dag was patiënt spelen. Nadat Carlijn en Gery een stukje theorie hadden verteld begonnen we aan een aantal casussen. Zo waren er casussen als; polsslagmeten, stikken (waarbij ik speelde alsof ik stikte en Carlijn de Heimlich lied zien), flauwvallen (waarbij ik door Carlijn in de stabiele zijligging werd gelegd) verbandje leggen, verstuikingen en etc. De workshop was heel interactief en een leuke afsluiting van al onze workshops.

’s Middags kwam er dan eindelijk een droom uit; ik zou Haile ontmoeten. Jaja, Haile Gebrselassie. De man die vele wereldrecords heeft verbroken in Hengelo, de man die vorige maand nog het wereldrecord op de marathon heeft gelopen. Kortom de beste hardloper van de wereld op de lange afstand. Mulugeta had deze meeting georganiseerd en vertelde Haile meteen dat ik uit Hengelo kwam waarna er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Toen ik met Haile op de foto ging moest dat natuurlijk met mijn paspoort waarop met grote letters Hengelo stond. Toen hij mijn paspoort zag begon hij te lachen en zei hij; I have the same, this is my hometown, Hengelo!! Echt super grappig. Haile vertelde dat hij in juni naar Hengelo komt en gaat proberen een nieuw wereldrecord te lopen op de 10km. Vet stoer!! Morgen vertrekt Haile naar Australië, Melborn om daar deel te nemen aan een hardloopwedstrijd! Nadat Haile op vele foto’s was geweest, vele handtekeningen had gezet werd het tijd voor hem om te gaan sporten in het fitnesscentrum van zijn vrouw. Nu kan ik dan eindelijk naar huis en zeggen dat ik Haile echt heb gezien, met hem heb gesproken, en een handtekening en foto’s heb. Joepiejeee.

Dag 63, woensdag 26 november
Helaas is de telefoonrekening van ons huis de afgelopen periode niet betaald. De rekening was ondertussen opgelopen tot 7.000 Birr en zo hoog had de maatschappij nog nooit een rekening gehad waardoor ze de kabel er maar hebben uitgetrokken. De persoon die normaal dit soort dingen allemaal regelt is het blijkbaar helemaal vergeten waardoor we voorlopig geen internet en ook geen vaste telefoonlijn meer hebben. Helaas pindakaas. Gelukkig zijn er in Addis Abeba ook internetcafeetjes zodat ik nog wel mijn blog online kan zetten.
Nog 1 nachtje slapen en dan komen papa en mama. Morgenavond om 22.05 landen ze op de luchthaven van Addis Abeba! Aankomen weekend gaan we ook al meteen een weekendje weg. We gaan naar het Awash National Park. Dit schijnt een erg mooi natuurgebied te zijn met watervallen, wilde dieren dus ik ben heel benieuwd en heb er al heel veel zin in!
Voor pappie en mammie; Fijne vlucht en tot strakjes!
Voor Kim; let je goed op het huis? En geniet van je feestje nu je het huis alleen hebt…
Voor opa: veel plezier met Twister deze week. Geef hem maar een extra koekje van mij!
Tot morgen! Alvast bedankt voor het plaatsen!!