We zijn al over de helft.

Jaaa en daar ben ik weer met een hele lap tekst, ik hoop niet dat ik jullie elke keer weer afschik met mijn lange teksten ;-)!
Met mij gaat alles weer helemaal goed, ben weer 100% fit.
Ik vind het echt onwijs leuk om al jullie berichtjes te lezen en elke keer dat ik op internet zit bekijk ik ook mijn waarbenjij.nu om te kijken of ik nog nieuwe berichtjes heb, dus blijf posten, daar maak je me heel blij mee.
Daarnaast is het nog steeds helemaal tek gek om post te ontvangen en bij deze wil ik jullie ook bedanken voor jullie lieve kaartjes en brieven. Mijn adres is nog steeds:
Marloes Markslag
Dir Foundation
P.O Box 3048
Code 1250
Addis Abeba
Ethiopia
(zo nu hoef ik ook niemand meer terug te mailen voor mijn adres)

En dan nu, mijn wekelijkse update, have fun met lezen:

Dag 51, vrijdag 14 november
Tjah vandaag hebben we eigenlijk niet veel gedaan, we hadden onze afspraak met Ermias van vanochtend verzet naar morgen en onze workshop naar woensdag zodat we lekker even konden uitzieken. En natuurlijk heb ik wat foto’s op internet gezet.

Gelukkig was er ook een heel mooi moment in deze slaperige dag. De moeder van Rob heeft haar mooie strakke, gespiede kuiten vanmiddag geshowd en ik kan je zeggen, daar worden we allemaal jaloers van, want wie wil er nou niet van die mooie kuiten. (naaa naa, Klarien nu staat het op internet ;-))

Dag 52, zaterdag 15 november
Vanochtend hadden we onze afspraak met Ermias, toen we rond 10uur aankwamen op zijn kantoortje waren de kinderen al druk bezig om ons hygiëne liedje in te studeren. Wat een welkom… Er zat een lekkere beat onder het liedje waar goed op zijn Ethiopisch op gedanst kan worden. De tekst van het liedje is als volgt; een jongetje gaat op een dag niet naar school omdat hij ziek is waarna zijn vriendje bij hem thuis langs komen om hem uit te leggen waarom hij ziek is. Hij douchet zich nooit, poetst nooit zijn tanden en etc. Toen ik de kinderen vroeg wat ze van het liedje vroegen zeiden ze dat ze het een leuk liedje vonden, toen ik ze vroeg of ze dachten dat het liedje zou aanslaan en kinderen erna zouden luisteren zijden ze (gelukkig) ook ja.De kinderen gaan deze week nog druk bezig met oefenen zodat we het nummer hopelijk eind deze week begin volgende week kunnen opnemen. Voordat we weggingen hebben we met de kinderen nog lekker wat gedronken. Toen we weg gingen nodigde Ermias mij uit om donderdag mee te gaan naar het Sharaton hotel want daar moet hij optreden. Natuurlijk zei ik geen nee. Ermias had 2 vrijtickets en ik mocht daarom nog iemand mee nemen. Dat werd natuurlijk Carlijn dus donderdagavond staan wij te swingen in het Sharaton hotel.

’s Middags begonnen we aan onze trip naar het Langano meer. Na een trip van ongeveer 4 uurtjes waarbij we veel echt Afrika hebben gezien, mooie meren, echte Afrikaanse dorpjes en super mooie vergezichten. Onderweg kwamen we ook een grote kudde kamelen tegen, het waren er zeker wel een stuk of 60. Natuurlijk moesten hier foto’s van gemaakt worden, dit vond de kamelen eigenaar iets minder leuk en dus greep hij naar mijn camera, helaas voor hem zat hij er ver naast en nog eens helaas voor hem heb ik mijn camera altijd om mijn arm heen gebonden waardoor niemand hem af kan pakken.
Gelukkig waren de wegen goed, je kunt de wegen een beetje vergelijken met de Belgische wegen, over het algemeen goed maar af en toe ook super slecht. Rond een uurtje van 18.00uur kwamen we aan bij het Langano meer, nouja een meer, ik had nog nooit een meer gezien die golfen produceerde zoals een zee doet, erg apart. We hadden verwacht dat we bij het meer wel in een goedkoop hotelletje konden slapen maar dat viel een beetje tegen. Er was geen hotel te bekennen. Gelukkig waren er naast alle dure bungalowtjes op het park ook nog een paar plastic hutjes die meer betaalbaar waren. Voor omgerekend ongeveer €15, per nacht hadden we een plastic hutje waar prima in te slapen viel. Toen we op het park wilden gaan eten bleek dat er alleen maar een buffet was, en laat ik daar nou echt geen zin in hebben gehad. Het buffet bestond voornamelijk uit vlees en vis en de vegetarische salade die ze hadden was ook alles behalve bijzonder. Na het buffet gingen we langere kleding aan doen i.v.m de muggen waarna we de maan zagen opkomen boven het meer dat nog steeds golfen aan het produceren was. De maan had een super mooie kleur en schitterde op het water, gelukkig was het ook heel helder waardoor er veel sterren te zien waren. Veel sterren waren aan het knipperen (neej het was geen vliegtuig) wat er ook heel bijzonder uitzag. Kortom een hele romantische plek…..

Toen ik ’s avonds mijn bedje in kroop hoorde ik de golfen van het meer zelfs vanuit mijn plastic hutje, erg ontspannend.

Dag 53, zondag 16 november
Om 6 uur ’s ochtends hadden we de wekker gezet zodat we de zon boven het meer zouden zien opkomen. Toen we wakker werden was het nog niet echt licht dus besloten we de deurtjes van ons plastichutje open te zetten zodat we het meertje konden zien die nu geen golfjes meer produceerde. Al snel zag ik een pelikaan over het meer zwemmen dus trokken we snel onze kleren aan en liepen we naar het meer. Daar bleek dat de zon al een stukje op was waardoor we lekker in het zonnetje op het strandje konden zitten. De pelikaan bleek wat minder fotogeniek te zijn want elke keer wanneer ik een foto wilde maken draaide hij net weer een andere kant op.
Nadat we van een mooie zonsopgang hadden genoten was het tijd voor een ontbijtje, aangezien we niet in het dure restaurant van het resort wilde eten besloten we onderweg wat te halen. Op nog geen 5 minuten rijden van het resort konden we een gebakken eitje krijgen. Zelf hadden we nog brood dus leek dit ons een goed plan. Al snel vormde zich een kudde kinderen om ons heen die vrij irritant waren en elke keer weer terug kwamen.
Toen we verder reden over de gammele weg stonden er kinderen eigengemaakt klei beeldjes te verkopen. De beeldjes waren zo mooi en goedkoop dat we deze graag wilde inslaan, voor we het wisten stond er een hele kudde kinderen om onze auto heen die ons allemaal hun eigen gemaakt klei beeldjes wilden verkopen. Dus op een gegeven moment wordt het gewoon tijd om het raampje te sluiten en maar door te rijden anders weet je niet meer wat je aan moet met al die kinderarmpjes door het autoraampje. En dan nog, zelfs al je weg rijdt rennen ze nog achter je aan in de hoop meer te kunnen verkopen. We hadden verwacht dat we vanaf ons resort nog wel een stukje moesten rijden naar het nationaal park maar het bleek al aan de andere kant van de hobbel weg te liggen. Voor 50 birr per persoon mochten we het nationaal park binnen en voor nog 40 birr extra hadden we een eigen gids bij in het busje. Dit leek Bedilu (onze taxichauffeur) wel handig aangezien hij het park zelf niet kent. Achteraf waren we ook blij dat we een gids hadden want het park was onwijs groot en zonder de gids hadden we de mooiste plekjes van het park vast niet gevonden. Nadat we een klein stukje op weg waren mochten we het busje al uit om de eerste wilde dieren te bekijken, een soort van antilopers, die lekker aan het grazen waren. Nadat we weer terug waren bij het busje stelde Bedilu voor om op het dak te gaan zitten, zo konden we alles het mooist zien. Dit zagen wij natuurlijk wel zitten. Vanuit het autoraampje klommen we zo op het dak en daar zaten we dan, met zijn 3tjes naast elkaar op het dak van het busje. Vanaf het dak had je natuurlijk een veel beter en mooie uitzicht dan vanuit het raampje. Wel moesten we oppassen voor de takken die over de weg hingen waardoor we soms flink moesten bukken. Vanaf het dak zagen we super grote struisvogels die we natuurlijk super goed op de foto konden zetten. Vanaf het dak kon je ook ver kijken en zagen we op een gegeven moment het meer waar we die nacht aan hadden geslapen die blijkbaar onwijs groot was. De gids vertelde ons dat het meer 25km lang is. Het meer loopt achter een berg langs waardoor je hem aan beide kanten van de berg ziet lopen, echt een super mooi gezicht. Nadat we hadden genoten van de mooie vergezichten reden we door naar de flamingo’s. Van een afstand zag je de honderden flamingo’s al staan. De hele ‘kustlijn’ van het meertje was roze gekleurd, heel apart. Toen we dichterbij kwamen begon de roze gekleurde lijn meer vorm te krijgen en zag je dat het flamingo’s waren. Het had geen zin om de flamingo’s te tellen want dan waren we vast uren bezig, zo veel waren het. Echt gaaf om te zien. Ook hier bij de flamingo’s waren er weer kindjes die ons kwamen vergezellen. Toen we weg reden heb ik nog van een kindje iets gekocht waarvan ik geen idee heb wat het is, het is iets van steen, maakt lawaai dus ik gok dat het een muziekinstrument is.
De flamingo’s waren het laatste wat we konden zien in het park en dus reden we weer terug naar het Langano meer waar we dit keer lekker zijn gaan zwemmen. Onderweg kwamen we met het busje vast te zitten in het zand, dat is nog eens echt Afrika. De auto wilde niet meer voor of achteruit en dus werd het tijd om te dieuwen. Erg lachwekkend en leuk om een keer mee te maken.
Het Langano meer is het enige meer in Ethiopië waar je in kunt zwemmen aangezien hier geen beestje in zitten die onder je huid kruipen. Het water van het meer was lekker warm alleen lagen er helaas veel stenen op de grond waardoor we er wel met onze teva’s in moesten. In het meer lag ook een soort van vlot met daarop een glijbaantje, waar we natuurlijk wel een keer van af wilden, echt spectaculair was het niet en met een harde plons kwamen we in het water terecht. Nadat we lekker hadden gezwommen was het tijd om op te drogen, gelukkig scheen de zon al de hele dag volop (eigenlijk al de hele week) waardoor we zo droog waren en we op moesten passen dat we niet rood werden. Na een uurtje lekker in de zon te hebben gelegen was het al weer tijd om naar huis te gaan aangezien we nog een dikke 3 uur moesten rijden en we niet te laat in Addis aan wilde komen. Onderweg kwamen we grote hooibalen tegen wat tef bleek te zijn. Dus eigenlijk eten we gewoon een soort van hooi wanneer we tef eten waarin eerst de kinderen heerlijk in hebben gespeeld…..

Dag 54, maandag 17 november
Vanochtend ging de wekker gelukkig niet om 6uur maar om 8.30uur. Nadat we wat mailtjes hadden verstuurd, de first aid workshop hadden afgemaakt, waarbij Carlijn en Gery me in een stabiele zijligging probeerde te krijgen wat niet lukte waardoor ik steeds weer lang uit op de grond lag, haha. Op de markt hadden we alvast bakken gekocht waar we water in konden zodat de mensen zich konden wassen. Voor ons zelf hebben we echt koffieceremonie kannen gekocht voor maar 7 birr, echt een leuk koopje. Ook hebben we eieren en brood gekocht, toen we thuis kwamen hebben we hiervan lekkere broodjes met ei en ui gebakken en samen met de taxichauffeurs, onze bewaker en schoonmaakster hebben opgegeten, erg gezellig. Na onze lunch was het tijd om snel naar een apotheek te gaan om washandjes voor onze wokshop te halen. Hana had ons gezegd dat we deze bij de apotheek konden krijgen maar het personeel bij de apotheek keek ons raar aan, begreep niet wat we bedoelden nadat we een heel toneelstukje hadden opgevoerd om te laten zien wat we bedoelde zei de man eindelijk; neej we hebben het niet. Gelukkig wist Bedilu wel waar we washandjes konden krijgen, zelf werd ik een beetje gek, welke oen koopt er nou vlak voor zijn workshop nog 90 washandjes, ik vroeg me af, zouden er in heel Ethiopië wel eens 90 washandjes te koop zijn? Toen we bij de plek van Bedilu aankwamen werd onze bus omringd door mensen die ons allemaal washandjes wilde verkopen, ze hadden er honderden (er stonden dan ook wel 10 mensen om onze auto). Voor 500 birr hebben we 100 washandjes gekocht, dit is omgerekend ongeveer €40,-. Zoveel washandjes krijg je vast niet bij de Hema voor €40,-.
Nadat we de washandjes hadden ingeslagen werd het tijd om samen met Hana zeep te gaan halen. Voor 100 grote blokken zeep betaalden we ook 500 birr. Met onze zeep, washandjes, frisdrank en koekjes reden we naar Hope for the blind voor onze workshop over persoonlijke hygiëne. Niet echt op zijn Ethiopisch begon onze workshop al om 14.10uur terwijl we eigenlijk pas om 14.30uur zouden beginnen. De workshop verliep goed, we behandelden een aantal onderwerpen zoals; handen wassen, gezicht wassen, body wassen, geslachtsdelen wassen en etc. Nadat we klaar waren met het theoretische deel stelden de mensen veel vragen, dat geeft je echt het idee dat de mensen echt goed hebben geluisterd. Een groot probleem voor de mensen bij Hope for the blind is dat ze zich nergens kunnen douchen. De douche bij Hope for the blind werkt niet meer en thuis hebben de meeste mensen ook geen douche (gelukkig was dat niet te ruiken in de kleine ruimte waar we de workshop gaven). Nadat we de vragen hadden beantwoord brachten we alle mensen naar buiten en gaven we ze daar wat te drinken en een koekje. Het was erg leuk om te zien hoe deze mensen hun koekjes opaten, ze zaten lekker te genieten en te kruimelen. Na de break gingen we over naar het theoretische deel, we deelden de washandjes uit en lieten de mensen hun gezicht wassen, ze vonden het echt heerlijk en bleven maar met het washandje door hun gezicht gaan. Aan het eind van het theoretische deel hebben we de mensen de zeep uitgedeeld die door de meeste meteen in de binnenzak van hun jasjes werden gedaan, net alsof het geld was. Na de eerste workshop voor 34 mensen gaven we de workshop nog een keer voor nog eens 36 mensen. Kortom we hebben vandaag weer veel mensen bereikt met onze workshop.
’s Avonds zijn we uit eten geweest bij een traditioneel restaurant. Het tentje zag er erg gezellig uit en er was gezellige muziek. De injera was ook erg lekker maar helaas wel een beetje heeeel erg scherp, mijn hele mond stond in brand.

Dag 55, dinsdag 18 november
Vanochtend zouden we om 9.30uur worden opgehaald maar toen bleek dat alle chauffeurs de afgelopen nacht last van hun maag hadden gehad van de injera van gisteren en dus liep het schema een beetje in de soep maar konden we gelukkig om 10uur met Eskender mee rijden. Het is wel erg apart dat wij Hollanders nergens last van hadden en dat de Ethiopiërs last hadden van hun buikjes. Zo zie je maar weer, wij Hollanders zijn ook best sterk… Om 10.00uur hadden we een afspraak op Dir office. Natuurlijk kwamen we te laat. Toen we bij Dir office op zoek gingen naar Burano, want met hem hadden we een afspraak, bleek hij er niet te zijn. Hana belde hem op en hij was blijkbaar onze afspraak helemaal vergeten. Gelukkig was hij in de buurt en was hij er binnen een kwartiertje zodat we alsnog het één en ander konden door nemen wat betreft Jan Meda. Ons idee was om wat speeltoestellen voor de kinderen van Jan Meda te gaan kopen maar dit is helaas niet mogelijk. De regering gaat hier niet mee akkoord en daarnaast blijft de vraag, wat gaat er gebeuren met de speeltoestellen? Wat wel helemaal te gek is; op zondag 7 december gaan we een voetbalwedstrijd organiseren, de kinderen van Jan Meda en Iriy Bekentu worden hiervoor uitgenodigd en die gaan tegen elkaar strijden. Ook het personeel van Dir office en natuurlijk wijzelf gaan er een top dag van maken zodat de kinderen een super leuke dag gaan hebben. Natuurlijk worden de ouders van de kinderen ook uitgenodigd. Kortom op 7 december gaan we een topdag organiseren voor de kinderen. We hebben meteen al 2 goeie ballen gekocht die we deze dag gaan gebruiken. De winnaar (Iriy Bekentu of Jan Meda) krijgt één van de ballen mee naar huis.

Na onze afspraak met Buranu zijn we naar Piassa gereden om daar een lekker vers geperst sapje te drinken. Gelukkig kost hier een vers sapje maar 10 birr dus dat is echt geen prijs en ook nog eens super lekker, echt iets wat je eigenlijk elke dag moet doen. Na ons vers geperste sapje hebben Gery, Carlijn en ik een springtouw gekocht. We willen hier alle drie aan onze conditie werken en Carlijn en ik snoepen zelfs door de week niet meer. Daarnaast willen we ook niet meer vaker dan 1x per week uit eten zodat we geld sparen en wat vaker de stad uit kunnen. Goed hé ;-)!

A.s donderdag hebben wij bij Sebeta Blind School een first aid workshop. Vanmiddag hebben we voor deze workshop 7 first aid kitjes gemaakt en ook nog eens 4 kitjes voor in de taxi’s van Dir office.

Vanmiddag hebben we al minstens 300 sprongen gemaakt met ons springtouw. Zelfs onze bewakers vinden het springtouw leuk en hebben ook al heel wat sprongen gemaakt. Nadat Carlijn en ik 200 sprongen hadden gemaakt bood Lekkerno (onze nieuwe bewaker en wat nou zijn precieze naam is, daar ben ik nog niet helemaal uit maar het lijkt op iets als Lekkerno) ons een lekker kopje thee aan. Weer werd er bij zijn gezellige kleine bankje een tafeltje gezet waaraan we met Lekkerno en zijn zusje lekker een kopje thee hebben gedronken. Echt communiceren kunnen we niet met ze want ze spreken allebei amper Engels maar met handen en armen kom je ook een heel eind.

Dag 56, woensdag 19 november
Voor vandaag stond er een workshop hygiëne bij Zeleketa op het programma. Om 14.00uur werden we bij Zeleketa verwacht. Zoals altijd werden we weer erg enthousiast ontvangen. Voordat we met onze workshop zouden beginnen spraken we met de manager over zaterdag. Zaterdag willen we graag voor alle 6 persoons ‘appartementjes’ groentebakken plaatsen. Het is de bedoeling dat we zaterdag zand, zaadjes en grote plantenbakken gaan kopen en dat we samen met de mensen van Zeleketa de bakken gaan inrichten. Het is namelijk zo dat de mannen de hele dag niks doen en een groot aantal mannen wel met iets bezig wil zijn. Daarnaast heeft Zeleketa een groentetuintje maar daar kunnen de meeste mannen niet komen aangezien ze in een rolstoel zitten. Vandaar ons idee, een eigen klein tuintje waar ze zelf lekker mee bezig kunnen zijn en daarnaast is het wat extra gezonds om te eten aangezien ze al erg weinig groentes en fruit eten. De mannen die we vandaag hadden gesproken waren erg enthousiast en komen zaterdag helpen.

Om 14.00uur precies begon onze workshop over hygiëne. Aan de workshop namen verplegers, de koks, de schoonmaaksters en etc deel. In totaal waren er 34 mensen. De workshop had de zelfde inhoud als de hygiëne workshop bij Hope for the blind met hier en daar een kleine aanpassing aangezien het om een andere doelgroep gaat. Na ons theoretische deel was het de buurt aan de verplegers om op onze workshop te reageren. De verplegers waren gelukkig positief over de inhoud van onze workshop en hadden hier en daar nog wat toe te voegen. Ze hebben zelfs nog wat van onze workshop opgestoken. Zo wisten de verplegers niet dat je, je gezicht beter niet met zeep kan wassen en dat zeep in je ogen ook niet echt het beste voor je ogen is. Wat ik erg bijzonder vond is dat er zelfs mensen aantekeningen maakte tijdens de workshop (tenminste ik hoop niet dat ze hun boodschappen briefje aan het schrijven waren). Ook de manager van Zeleketa was erg tevreden en sloot de workshop af door te zeggen dat het personeel nieuwe dingen heeft geleerd en een goede opfriscursus heeft gehad.

Na de workshop gingen we op zoek naar t-shirtjes van de Great Ethiopian Run die a.s zondag is en waar we wel aan deel zouden willen nemen. Niet door 10km te rennen maar gezellig te lopen, net als de meeste mensen die deel nemen. Wanneer je deel neemt aan de Great Ethiopian Run, die voor een groot deel georganiseerd wordt door mijn grote held Haile, krijg je niet alleen een mooi
t-shirt maar help je ook nog eens kinderen in nood. Toen we thuis enthousiast thuis kwamen met onze shirts vertelde Rob dat we 30 minuten daarvoor een mail hadden gehad van de ambassade met daarin het advies niet naar grote evenementen en gebouwen te gaan en zeker niet deel te nemen aan de Great Ethiopian Run i.v.m terroristische dreigingen. Want ja als je er over nadenkt, hoe makkelijk is het om tijdens de Great Ethiopian Run, het grootste evenement van het jaar dwars door de stad, een bom te laten ontploffen? Voor mij stond het besluit meteen vast, ik doe niet mee. Wel heb ik nu mooi een T-shirt maar de medaille moet ik helaas aan mij voorbij laten gaan.