126 meiden mensturatie voorlichting gegeven

Dag 45, vrijdag 7 november
Om 10.00 uur hadden we een afspraak met Ermias om aan ons liedje over hygiëne te gaan werken. Waarschijnlijk had Ermias al over het liedje en de clip nagedacht want hij zat vol met goede ideeën. De grote lijnen van de tekst zijn al af en volgende week vrijdag hebben we een afspraak en dan heeft hij de hele tekst af. Het is de bedoeling dat 2 kinderen op echte Ethiopische muziek gaan zingen waarin de een zingt dat hij buikpijn heeft en de ander zegt dat dit komt omdat hij nooit zijn handen wast voor het eten en nadat hij naar het toilet is geweest. Daarna komt er een stukje over geen frisse adem en kiespijn en ga zo maar door. Het liedje wordt opgenomen op een cd, waarna er een video clip van wordt gemaakt. De clip gaan we laten uitzenden op tv en we gaan het verspreiden op scholen. Zodat er meer informatie over hygiëne verspreid gaat worden, want dat is hard nodig.
Nadat we de grote lijnen van het liedje hadden doorgenomen vertelde Ermias tijdens het drinken van een kopje koffie dat hij een cultureel centrum wil gaan beginnen bij Iriy Bekentu, het is de bedoeling dat er voor de kinderen lessen aangeboden gaan worden in dansen, zingen, tekenen en theater. Helaas is dat niet mogelijk want de Ethiopische overheid wil zoiets niet financieren! Wij waren na zijn ideeën helemaal enthousiast en hadden het idee om een project op te gaan straten om dit te gaan financieren. Nu is het aan ons de taak om uit te zoeken of dit mogelijk is.

Dag 46, zaterdag 8 november
Vanochtend hadden Carlijn en ik de wekker op tijd gezet om meer informatie te gaan zoeken over het project van het cultureel centrum. Van internet hadden we al hele lappen tekst gekopieerd, deze wilde we allemaal zorgvuldig doorlezen. Nadat we alles hadden doorgelezen hebben we allemaal belangrijke punten op papier gezet en een vragenlijst gemaakt voor Ermias over het hoe en wat van het culturele centrum.
’s Middags hadden we een afspraak met Ermias waarin hij op al onze vragen antwoord heeft gegeven waardoor we weer verder kunnen gaan met het uitwerken van alle gegevens voor ons project. Na het gesprek met Ermias werd er op Iriy Bekentu een expositie geopend. De muren waren volgehangen met allemaal tekeningen gemaakt door kinderen, echt geweldig. De kinderen tekenen niet zo als in Nederland een huisje een boompje en een beestje maar er werden echte Afrikaanse landschappen met echt Afrikaanse huisjes getekend. Sommige kinderen hadden een koffieceremonie nagetekend of allemaal dieren zoals koeien en ezels getekend. Tijdens de expositie werd er livemuziek gedraaid (ja, ja ook daarvoor was nog ruimte in de kleine ruimte).
’s Middags kwam Fasil de vakantieman bij ons langs, Rob en ik hebben hem helemaal uitgehoord voor een vakantie in december. We hebben hem verteld waar we allemaal heen willen en op welke datum we willen gaan en hij gaat nu een reisschema en een kostenplaatje voor ons maken, ik ben benieuwd….
’s Avonds zijn we uit eten geweest in Amsterdam, het restaurant doet zijn naam niet veel eer aan want er is geen Nederlands eten je vindt er alleen een paar windmolen foto’s aan de muur.

Dag 47, zondag 9 november
Vandaag stond er een uitstapje op het programma, we zijn naar een super gafe waterval buiten Addis geweest. Na een super mooie rit, eerst over een verharde weg, daarna over een heerlijke Afrikaanse weg kwamen we in een echt Afrikaans dorpje. De huisjes waren echt Afrikaans en je kon merken dat de mensen hier minder vaak een blanke zien want je werd meer nagekeken en er werd ook meer na je gezwaaid. Toen we de auto uit gingen werden we meteen gevolgd door een horde kinderen die ons ook de rest van de middag hebben gevolgd. De waterval was echt schitterend, het water viel tientallen meters naar beneden. Ook de rest van het uitzicht was adembenemend, het weer was super mooi waardoor je ver kon kijken en super mooie foto’s kon maken. Ook liepen er allemaal wilde apen rond de waterval, die helaas niet zo fotogeniek waren en steeds wanneer ik een foto probeerde te maken weer weg liepen. Op de rand van de berg zat een klein jongetje naar ons te kijken. Hij was gekleed in een super groot shirt, echt heel schattig. Ik dacht meteen, die wil ik op de foto met het mooie uitzicht erachter. Ik maakte een paar foto’s van hem waarna ik hem de foto’s liet zien en hij een klein glimlachje op zijn gezicht toverde. Toen hij na de ‘fotosessie’ opstond bleek dat het super grote shirt, dat niet dicht kon, ook het enige was wat hij aan had, eigenlijk te zielig voor woorden.
Toen ik van het mooie uitzicht foto’s aan het maken was hoorde béééh achter mij. Een jongetje van een jaartje of 5 kwam met een hele kudden schapen, geiten en koeien aangelopen. Met een stok in zijn hand hield hij de kudde bij elkaar. Het jongetje bleek ook erg fotogeniek te zijn, met zijn herdersstok in de hand hebben we mooie foto’s van hem en zijn dieren kunnen maken. Zelf had ik sjans met een koe, die wel heel dichtbij kwam, normaal gesproken vind ik dit niet erg maar ik zit hier niet echt op vlooien te wachten.
Nadat we van alle mooiigheid om ons heen hadden genoten liepen we weer terug naar de bus waar zich een hele groep kinderen om heen verzamelden. Het was onze bedoeling om te gaan eten maar dit vonden we niet echt kunnen met al die hongerige kindjes om de auto. Nadat we wat hadden gedronken zijn we doorgelopen naar de zondagmarkt van het dorpje waar veel mensen hun waren verkochten. De huizen in dit dorpje zijn zo echt Afrikaans. In Addis stikt het van de golfplaten huisjes maar hier hebben ze allemaal huisje gemaakt van stront met zo’n echt Afrikaans rieten dakje erboven op.

Op de terugweg zijn we nog een berg opgeklommen vanwaar we weer een mooi uitzicht hadden. Overal zie je verschillende kleuren vlakken, op elke vlak wordt weer iets anders verbouwd of liggen gewoon keien.
Toen we weer verder reden bedachten we ons dat we wel wat wilden drinken, bij een typisch Amerikaans uitziend cafeetje zijn we gestopt om wat drinken en pizza’s te bestellen. Het duurde een eeuwigheid voordat we ons eten kregen en toen we terug wilden moesten we ook weer een eeuwigheid op onze rekening wachten. Toen de eigenaar van het tentje ons zag nam hij ons mee naar binnen. Wij liepen braaf mee. De man deed de deur van een goed uitziend gebouw open. We werden verwelkomd door een grote ronde bar boven een vijvertje waarom heen allemaal hele luxe hotel kamers waren ingericht. De kamers beschikten over een groot bed, massagekleed en het mooiste van allemaal een badkamer met een douche die ik nog nooit heb gezien. Het water van de douche komt van alle kanten en er zit zelfs muziek in. Hoe is zoiets toch mogelijk in dit arme Ethiopië, echt gek. De man nam ons mee naar de bar waar hij een wodka van 40% voor ons inschonk. We hadden het allemaal al aardig koud aangezien de zon al onder was, dus dit sloegen wij niet af. Lacherig en vol opwinding over wat ons nu weer was overkomen reden we weer terug naar Addis waarna ik lekker in bed kroop.

Dag 48, maandag 10 november
Thuis was het aardig druk en Carlijn en ik wilden aan de slag met het schrijven van onze aanbevelingen voor Zeleketa, wat het koken betreft dus besloten we hier om de hoek bij een klein schattig cafeetje lekker in het zonnetje aan het werk te gaan. Ja, ja de zon laat zich weer goed zien, na 2 weken regenen waren we hier ook wel echt aan toe.
Na lekker wat thee gedronken te hebben (thuis hadden we even geen gas meer dus dat was eigenlijk ook wel een reden om bij het cafeetje aan het werk te gaan) zijn we aan de slag gegaan met onze aanbeveling. Op zich wel lastig want je moet natuurlijk ook denken aan de kook verschillen tussen Ethiopië en Nederland. Gelukkig hebben we in onze ogen een goed plan kunnen schrijven. Nadat ons plan af was zijn we de markt op gegaan om bakken te kopen waar de koks van Zeleketa hun schillen in kunnen gooien zodat niet alles op de grond gegooid hoeft te worden. Ook hebben we wat pollepels gekocht aangezien de pannen momenteel met stokken worden doorgeroerd.

Carlijn en ik gaan vanaf januari ook samen wonen, Carlijn heeft momenteel haar appartementje in Zwolle Zuid onderverhuurd maar vanaf januari is deze weer vrij. Haar andere huisgenootje gaat het huis uit en dus hebben Carlijn en ik besloten er samen in te gaan wonen. Het appartementje (boven de apotheek) heeft een grote woonkamer, 2 slaapkamers, badkamer, aparte wc, keuken en een extra opslag kamertje. Toen we van het marktje terug naar huis liepen kwamen Carlijn en ik onze eerste aankoop voor ons appartementje tegen, een kleed voor op de bank. Nadat we lekker hadden afgedinkt hebben we het kleedje voor een leuke prijs mee kunnen nemen.

’s Avonds zijn we uit eten geweest in een traditioneel restaurant, helaas hadden ze dit keer niet veel vegetarisch te eten maar ondanks dat was het goed te eten.

Dag 49, dinsdag 11 november
Als er één weg onwijs hobbelig is dan is het wel de weg vlak voor Jan Meda. Elke keer weer wordt je van links naar rechts geshaket op dit stukje weg. Toen we bij Jan Meda stopten bleek het paatje naar Jan Meda zelf er ook nog een half uit te liggen. Voorzichtig liepen we over het stukje overgebleven pad richting Jan Meda. Toen de kinderen doorhadden dat we er weer waren kwamen ze er allemaal weer aanrennen om ons een handje te geven.
Gery had heel veel knuffels mee genomen die we niet zomaar wilden gaan uitdelen. Toen Gery, Carlijn en ik samen met de knuffels begonnen te spelen om te laten zien wat je allemaal met de knuffels kan doen werd er 1 kindje wel heel ongeduldig, het liefst trok dit kindje de knuffels meteen uit onze handen. Toen ik hem op mijn schoot zette zodat hij goed kon kijken werd hij helemaal gek en begon te huilen omdat hij de knuffel wilde hebben. Tjah en huilende kindjes maken op ons niet zo heel veel indruk en moest hij net al alle andere kindjes gewoon wachten totdat we de knuffels zouden gaan uitdelen. De kinderen kregen één voor één een knuffel. Op een gegeven moment hadden de kinderen geen geduld meer en begonnen ze de knuffels uit elkaars handen te trekkenen wardoor het eigenlijk een chaos werd. Ook de (niet Jan Meda) moeders wilden knuffels voor hun kinderen hebben waardoor het een nog lekkere chaos werd, haha. Dit doen we dus niet nog een keer. Gelukkig ging het wel goed nadat alle kinderen een knuffel hadden en een beetje rustige werden van alle enthousiasme en gingen ze zelf een beetje met elkaars knuffels spelen. Ook hadden we het idee om voor Jan Meda tafeltennis en tafelvoetbal tafels te komen maar dit lijkt ons toch niet zo’n succes, de mensen hebben hier al helemaal niks en zullen de tafels dan ook zien als een stukje hout waar ze een vuurtje voor kunnen maken voor eten of eventueel voor de warmte. We willen nu gaan kijken of we wat speelgoed van staal kunnen vinden waar de kinderen op kunnen spelen en wat niet meteen wordt afgebroken.

’s Middags zijn Carlijn en ik naar Iriy Bekentu gegaan waar ik nu eindelijk een keer een drama/theaterles zou gaan volgen. We werden weer vrolijk ontvangen door Ermias die ons eerst in zijn kantoortje liet plaatsnemen waar een aantal jongeren lekker muziek aan het maken waren. Na 10 minuutjes na de jongeren geluisterd te hebben verlieten ze het kantoortje en nam er een vrouw plaats achter de microfoon die een liedje begon te zingen in het Amhaars. Nadat de vrouw klaar was begon dan eindelijk onze drama/theaterles. Ermias vroeg wat mijn verwachtingen waren en ik stelde hem voor zelf eerst een les te geven zodat ik enig idee had wat het in hield, want ik had echt geen flauw idee wat mij te wachten stond. Samen met 9 kinderen begon Ermias aan een warming-up. De kinderen sprongen, draaiden met hun heupen en maakten andere rare bewegingen. Na de warming-up begon hij aan de les zelf. De kinderen moesten allemaal verschillende oefeningen doen. Zo moesten ze woorden op verschillende manier zeggen en deden ze een vage Annemariakoekoek variant met emoties. Volgende week hebben Carlijn en ik de eer om zelf een theaterles te gaan geven. Dat gaat vast een groot succes worden.

Dag 50, woensdag 12 november
Om 9.00uur werden we opgehaald om naar Zeleketa gegaan. Nadat we bij Dir ons aanbevelingsplan hadden uitgeprint konden we deze bij Zeleketa overhandigen aan de manager. Deze was erg blij met ons plan en de materialen (de pollepels en de opvangbakken) die meteen na de keuken werden gebracht waar ze meteen in gebruik werden genomen. Zelfs de aardappelschillen die al op de grond lagen werden netjes in de bak gedaan waardoor de vloer er meteen een stuk beter uitzag. Met de manager hebben we meteen een afspraak gemaakt voor onze hygiëne workshop die we aanstaande vrijdag mogen gaan geven.
Om 16.00uur hadden we een afspraak met Mulugeta over ons Cultureel Centrum project die Carlijn en ik en misschien Gery willen gaan beginnen. Toen we Mulugeta vertelde over het project was hij gelukkig meteen enthousiast en hij staat er helemaal achter. We kunnen het project zelf gaan uitvoeren en mogen daarvoor de naam van Dir en al hun contacten en materialen hiervoor gebruiken. Echt super ideaal. Mulugeta wil zelfs de kinderen van Jan Meda bij dit project gaan betrekken zodat zei ook na school iets kunnen doen en zodat deze kinderen ook een kans kunnen creëren voor een beurs voor school. Het plan ziet er echt fantastisch uit en het lijkt me helemaal gaaf om straks vanuit Nederland ook nog wat te kunnen doen voor de kindjes hier in Ethiopië.
Ik zou voor de duidelijkheid wat meer vertellen over het project, zodat jullie niet denken dat ik weer eens waanzin aan het typen ben ;-)!
Het is de bedoeling dat er elk jaar minimaal 50 kinderen (maximum leeftijd vijftien jaar) aan ons project deel nemen. In de toekomst is het de bedoeling dat er meer kinderen deel kunnen nemen aan dit project. De kinderen kunnen 3 keer per week een training volgend die worden gegeven door 5 leraren. De lessen die gegeven gaan worden zijn:
- tekenlessen
- dramalessen
- traditionele danslessen
- moderne danslessen
- muzieklessen

De kinderen, waarvan de moeders (voormalig)prostituees zijn, kunnen zes maanden deelnemen aan één van de vijf lessen. De kinderen mogen zelf kiezen aan welke les ze willen deelnemen. Aan elke les kunnen maximaal 5 kinderen deelnemen. Aan het eind van de 6 maanden geven de kinderen van alle 5 de trainingen samen één voorstelling.
In heel Ethiopië is maar 1 kindertheater. De kosten voor deelname aan dit kindertheater zijn erg hoog en zijn daardoor alleen maar toegankelijk alleen maar voor kinderen van rijke ouders.

In de toekomst is het ook de bedoeling dat we een soort van bibliotheek gaan openen waar de kinderen kunnen studeren en waar ze lekker kunnen lezen.

Daarnaast kwam Mulugeta met het idee om een soort van mentor aan te stellen voor Jan Meda en Iriy Bekentu. Het is de bedoeling dat deze mentor (zelf ook student van onze leeftijd) de kinderen helpt met huiswerk, leuke dingen voor ze organiseert en een contactpersoon voor ons, studenten, is op de projecten. Ik denk dat het een beter idee is om te investeren in zo’n mentor dan in wat speeltoestellen voor de kinderen aangezien deze waarschijnlijk toch afgebroken gaan worden. Ik had Mulugeta ook gevraagd wat hij van speeltoestellen zou vinden en hij is ook bang dat er niet veel van over blijft en kwam daardoor ook met het idee van een mentor. Daarnaast is het erg belangrijk om in de kinderen te investeren waardoor ze een toekomst kunnen opbouwen. Door het aannemen van een mentor kunnen de kinderen beter begeleid worden en kunnen we daardoor meer kansen creëren voor een betere toekomst.

Dag 51, donderdag 13 november
Nationale wachtdag; het werd nergens aangekondigd waardoor we ons niet op deze nationale wachtdag konden voorbereiden.
Om 10.00 uur hadden we een afspraak met Hana. Shimmy kwam ons netjes op tijd ophalen maar vertelde ons dat al het Dir personeel een vergadering had. Wij dachten eerst dat dit een grapje was en dat Hana anders wel snel zou komen. Toen we bij Dir aankwamen bleek dat Shimmy gelijk had, Hana was er niet. Toen we haar belde vertelde ze dat ze in een vergadering was en er over 30 minuten zou zijn. We hadden geen zin om zo lang te wachten en dus gingen we samen met Shimmy maar even een vers sapje drinken op Piassa. Naar een half uurtje kwamen we weer terug bij Dir office waar nog niemand bleek te zijn. Toen Sammy eraan kwam lopen liet hij zijn nieuwe puppy zien. Een klein pluizig hondje van 2 maandjes oud. Echt super schattig. Het hondje was helaas wel heel erg bang en verstopte zich steeds onder de stoel. Nadat we nog 1.5 uur hadden gewacht kwam Hana eindelijk om 11.45 uur aan op Dir office. Wij wilde meteen vertrekken zodat we op tijd bij Sebetta Blind School waren voor onze laatste voorlichting over menstruatie maar daar dacht Hana anders over. Ze nam lekker de tijd voor een lunch en om 12.45 vertrokken we dan eindelijk richting Sebetta, zucht. Op Sebetta aangekomen vroegen de mensen ons waar we dinsdag waren? Dinsdag? Nou gewoon zoals elke dinsdag bij Jan Meda en Iriy Bekentu!?! De mensen hier dachten dat we op dinsdag de voorlichting zouden geven i.p.v op donderdag, nog een zucht! Gelukkig konden we wel alsnog de workshop geven. Alle meiden werden bij elkaar getrommeld en voordat we het wisten zaten er 77 meiden in de ruimte aan wie we de workshop zouden geven. De workshop was net als vorige week weer een groot succes, na de tijd werden er weer vragen gesteld. Aan het eind van de workshop hebben we menstruatiemateriaal uitgedeeld aan de meiden zodat ze geen afgeknipte kleren en lakens meer hoeven te gebruiken tijdens hun periode. We willen nu gaan kijken of we Sebetta Blind School kunnen financieren voor menstruatiemateriaal. De ouders van de meiden sturen de meiden geen materiaal op en ook de school zelf heeft er geen geld voor. Om de meiden van Sebetta te financieren is er jaarlijks €700,- nodig. We willen de school ook geen geld geven, want tjah dan weet je niet waar het geld naar toe gaat, maar we willen kijken of we daar maandelijks een lading maandverband naar toe kunnen laten brengen.
Wordt vervolgd……

De hele dag voelde ik me al onwijs moe, had ik hoofdpijn en toen ik thuiskwam was ook het eerste wat ik deed; mijn bed in kruipen! We hadden afgesproken om naar een uurtje weer aan de slag te gaan maar we waren allemaal te moe, voelde ons zwak en zijn naar het eten maar weer terug het bedje in gekropen. Het is wel toevallig dat we alle 3 moe zijn, duizelig zijn en hoofdpijn hebben. Ik denk dat dit komt omdat we de laatste dagen wel erg druk zijn, vooral in ons hoofd door alle plannen die we nog hebben. Conclusie; we moeten wat meer rust nemen, wat meer slapen en dan komt het vanzelf wel weer goed……

Voor de rest gaat alles hier super! Het weer is echt fantastisch en ik kan niet wachten totdat papa en mama hier komen zodat ik ze alles hier kan laten zien, dat lijkt me toch ook wel helemaal te gek!