Koop een mooi boek en steun mijn projecten

Dag 19, zondag 12 oktober
Zondag ochtend was het heerlijk rustig in huis omdat bijna iedereen naar de kerk was. Zonder gestoord te worden heb ik kunnen uitslapen, ontbijten en gelezen. Tegen zonsondergang zijn we 10 min van ons huis een berg opgereden vanwaar en een super mooi uitzicht over Addis hadden en we langzaam de zon onder zagen gaan. Langzaam gingen er steeds meer lampjes aan in Addis waardoor het uitzicht nog mooier werd. Na het zoeken van wat hout en bladeren hebben we een kampvuurtje gemaakt om ons warmer te houden.

Dag 20, maandag 13 oktober
Het weekend is voorbij, tijd om weer wat te gaan doen. ’s Ochtends zijn we bezig geweest met het opstellen van vragen die we deze week willen gaan stellen bij de instellingen. ’s Middags had ik mijn afspraak met de stotterende theaterman; Ermias die studeert aan de theateruniversiteit hier in Addis. Hij vertelde dat hij vanaf volgende week bij Iriy Bekentu met kinderen een theaterstuk in elkaar gaat zetten. Dit theaterstuk is een onderdeel van zijn opleiding en wordt uit eindelijk opgevoerd op de universiteit. Hij vroeg of ik hem daarmee wilde helpen waar ik natuurlijk geen nee op heb gezegd. Daarnaast heb ik vrijdag weer een afspraak met hem om wat theaters hier in Addis langs te gaan zodat ik een beetje een indruk krijg van hoe een theater er hier uit ziet, leuk leuk leuk.
Na dit interessante gesprek, waarbij ik erg goed moest luisteren omdat Ermias stottert en we ook nog eens in het Engels praten wat het gesprek niet makkelijker maakte, mocht ik een zanglesje gegeven door Claudia bijwonen. In het begin waren er 3 jongeren maar er kwamen er langzaam steeds meer bij totdat we uiteindelijk met 9 jongeren waren. Ik stond echt versteld over de inzet van deze jongeren. Wat zijn ze makkelijk, niet te geloven. Ze zijn hartstikke serieus, luisteren aandachtig, stellen geïnteresseerd vragen hier kunnen de meeste Nederlandse jongeren echt nog wat van leren. Daarnaast hing er een onwijs leuke sfeer. De jongeren die Engels konden vertaalde alles voor de jongeren die geen Engels spraken. Wanneer de jongeren om en om moesten zingen en iemand zijn tekst vergat nam een ander het even van hem over. Ook na de les van Claudia konden ze nog niet stoppen met zingen. Ze maakte samen een grote kring waarin ze gezamenlijk stonden te zingen, klappen en lachen. Toen ik naar buiten liep om onze taxichauffeur te bellen ontdekte een paar kindjes mij. Ze kwamen meteen op me af gelopen om handjes te geven. Ze hoorde de jongeren zingen en ik nam ze mee naar de zangruimte waar ze geen centimeter van mij vandaag gingen staan en me goed vasthielden. Ook toen we naar de tijd nog wat gingen drinken liepen de kindjes met me mee. Toen een jongetje op een stoeltje ging zitten bleek in wat voor slechte staat de kleren van deze kinderen zijn; zijn piemeltje hing uit zijn broek. Nu is het normaal in Ethiopië dat er geen ondergoed word gedragen want dat kost natuurlijk extra geld. Maar wat wel erg triest is, is natuurlijk dat dit kindje niet eens een fatsoenlijke broek heeft. Het wordt tijd om te kijken of we hier iets aan kunnen doen……

Ook had ik de afgelopen dagen Libresse, Kotex, Always en OB gemaild met de vraag of ze ons misschien willen sponseren met maandverband en tampons. Vandaag had ik 2 mailtjes terug. Helaas kunnen de fabrikanten mij niet helpen. OB kan niet helpen omdat er geen gebruiksaanwijzing in het Amhaars (de Ethiopische taal) bestaat, hier is misschien wat aan te doen. Libresse niet omdat er in het verleden misbruik met gesponsord materiaal is gemaakt. De materialen die Libresse toen had weggegeven kwamen ze later weer op Marktplaats tegen. Erg jammer maar hopelijk kunnen we ook hier een oplossing voor vinden……..


Dag 21, dinsdag 14 oktober
Voordag we ’s middags naar de Ambassade zouden gaan hadden we eerst een afspraak bij hope for the blind. Hier wilden we wat informatie inwinnen zodat we onze workshop in elkaar kunnen gaan zetten. De mensen beantwoorden onze vragen niet erg uitgebreid meestal met een paar korte woorden dus zodoende waren we er snel klaar. Vanaf hope for the blind is het ongeveer 15 minuutjes lopen naar het Dir Office dus dat leek ons wel een goed idee. Toen we bij Dir Office aankwamen had één van de bewakers daar een puppy hondje gevonden. Een ienimienie klein rottweilertje van nog geen 4 weken oud. Echt te schattig. Helaas zag het hondje er niet zo goed uit. Naast mij wilde nog een aantal het hondje wel graag mee nemen om er voor te zorgen maar helaas waren er ook mensen die geen hond in onze tuin en huis willen zien…….

’s Middags was het tijd om naar de Ambassade te gaan. Nadat we met zijn 12jes in een auto waren gepropt wilde de taxichauffeur halverwege opeens een taxibusje extra regelen want opeens was het te gevaarlijk. Wij zaten allemaal eigenlijk wel goed en vroegen de taxichauffeur of hij door wilde rijden wat hij gelukkig ook deed. Bij de ambassade aangekomen werd er eerst gekeken of we geen bommen onder de auto hadden (in de auto werd niet gekken dus ik vraag me af hoe zinvol deze controle is) voordat we het terrein op mochten. De Nederlandse ambassade is groot en luxe. Er hangen genoeg foto’s van de koningin en de rest van het koninklijke huis. Bij de ambassade hebben we onze plannen gepresenteerd en nog wat informatie gekregen.


Dag 22, woensdag 15 oktober
Vandaag was een zinvolle dag. We hadden een afspraak bij Zeleketa (oud militairen) om onze workshops over hygiëne en koken door te spreken. Er is meteen een heel plan uit gekomen zodat we lekker aan de slag kunnen. Wat wel een hele uitdaging gaat worden is de keuken bij Zeleketa. Ze hebben hier namelijk een mooie keuken maar helaas zijn de kookpitjes buiten werking. Momenteel wordt er gekookt in een klein hokje boven wat vuur wat niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid van de koks. De keuken staat namelijk blauw van de rook zodat je hier bijna stikt van benauwdheid. Het laten reparren is niet echt een optie dit zou rond de €3.000 gaan kosten. Wel willen we graag wat doen aan deze barre omstandigheden dus gaan we op zoek naar een nieuwe keuken. Dit is nog niet zo makkelijk als dat het klinkt, stroom is namelijk erg duur waardoor ze de keuken niet kunnen gebruiken dus zou hij op kerosine of hout moeten werken. Het klinkt dus als een uitdaging om hiervoor een geschikte keuken te vinden. Het lijkt mij wel een mooi project om wat geld in te investeren wat het is echt hard nodig.

’s Middags zijn we weer bezig geweest met het uitwerken van onze workshops. Het moet allemaal in het Engels dus daar gaat lekker veel tijd in zitten.

’s Avonds zijn Gery, Carlijn, Rob, Bedilu (taxi chauffeur) en ik naar een Chinees restaurant geweest. Het restaurant deed erg Chinees aan en zag er gezellig uit. Ons werd aangeraden allemaal wat anders te bestellen want in het midden van de tafel zat een draaischijf waar alle gerechten op kwamen te staan zodat we van alles wat konden nemen. Het eten was bijzonder lekker, tot nu toe was dit toch wel het lekkerst wat ik hier in Ethiopië heb gehad. De bami was lekker zout, de spinazie vers en de tofu was een keer geen soep.
Na het eten zijn we langs de Dir Office gereden omdat Sammy hier aan het werk was ipv bij ons en omdat we wilde weten hoe het met het hondje ging. Het hondje bleek tegenover Dir Office in een winkeltje bestaand uit wat bouwzeil te zitten. We konden hem in eerste instantie niet vinden dus scheen Bedilu met zijn auto bij op het winkeltje. Het hondje bleek binnen vast te zitten met zijn riempje onder een stuk hout en kon geen kant op. Het zag er mager en zwak uit waarop wij besloten hem de volgende ochtend wat melk te geven. Sammy beloofde ons de nacht goed voor het hondje te zorgen zodat wij met een gerust hart konden slapen.



Dag 23, donderdag 16 oktober
Het eerste waar ik vanochtend aan moest denken was het hondje, zou hij nog leven? Nadat ik lekker had gedoucht en ontbeten heb ik wat melk voor hem opgewarmd zodat we die konden geven voordat we aan het werk zouden gaan. Gelukkig bleek het hondje nog in leven te zijn toen we aankwamen en was hij gek op de melk. Hij dronk alsof hij nog nooit eerder gedronken had. Sammy had het hondje bevrijd van zijn halsband en we besloten het hondje mee te nemen naar onze afspraak met Sanne zodat we hem daar nog even konden wassen en wat extra melk konden geven. Gelukkig was de eigenaar van het hondje het hier mee eens. Sammy die vandaag vrij was had wel zin om met ons mee te gaan en zo gingen we naar onze afspraak met Sanne. Toen we aankwamen was Sanne nog in gesprek zodat wij het hondje wat nat brood konden geven en konden wassen. Helaas wassen Ethiopiërs hun hond anders dan wij. Onze manier van wassen werd niet goedgekeurd waarop hun het overnamen en met een blokje zeep en flink wat water aan de slag gingen. Het hondje vond deze manier van wassen ook niet het meest prettig maar hij werd er wel mooi schoon van. Na de schoonmaakbeurt had het hondje het erg koud en begon helemaal te shaken. We hebben hem lekker in het gras gezet waar hij slapend droog werd. Ondertussen zaten we al 1,5 uur te wachten en stikte Carlijn bijna in haar eigen speeksel net als ik afgelopen weekend heb gehad, iets wat ons deed besloten om te gaan en onze afspraak te verzetten. We zijn terug gelopen naar Dir-office (onderweg hebben we wat melk gekocht voor het hondje zodat de eigenaar hem wat melk kon geven) waar Sammy ons uitnodigde bij hem thuis (hij woont naast Dir-office) hier hebben we ons zo ongeveer 2 uur vermaakt. Zijn moeder was met de andere buurtbewoners injerra aan het koken, we kregen uitleg over verschillende kruiden die er groeide, kortom het was erg gezellig. Toen we naar huis gingen bood Sammy mij holywhater (geen idee hoe je het schrijft) aan. In Ethiopië is dit een veel gebruikt geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes. Zo gaat er een verhaal over een man die aids had en weer is genezen door het drinken van holeywhater. Sammy bood mij aan om het te gebruiken voor mijn knie, echt super lief. Ik moet het nu 3 ochtenden voor het ontbijt over mijn wrijven en dit moet een genezende kracht hebben. Alleen het verhaal waarop Sammy verteld over het holywhater geeft je het gevoel dit echt te geloven. Daarnaast is het natuurlijk ook meer dan lief van hem dat hij dit aanbied. Aanstaande zondag zijn we uitgenodigd voor een koffieceremonie bij Sammy. En zaterdag gaan we hem leren zwemmen, iets wat hij nog nooit eerder gedaan heeft……

Toen ik thuis was had ik een aantal leuke mailtjes in mijn mailbox. Zo hebben mijn ouders voor zondag 9 november een hardloopwedstrijd georganiseerd om hardloopschoenen, kleding en geld in te zamelen. Echt geweldig op de site: www.loopgroepmanhattan.nl kun je meer lezen over dit hardloopspektakel.

Daarnaast had ik een super leuk mailtje van Helen en haar dochter Lesley die een boek hebben geschreven met meer dan 500 zogenaamde Prietpraatjes van kinderen. Ze hebben het boek uitgegeven in eigen beheer; het is niet in de boekwinkel te koop. Het boek kost 11 euro en de opbrengst van de verkochte boeken doneren ze aan de projecten die ik hier draai.
Het boek is erg leuk om te lezen en zeer geschikt als cadeautje. Denk ook vast aan de feestdagen: Sint, Kerst, exclusief onderdeel kerstpakket of relatiegeschenk. Succes verzekert!
Heb je een wachtkamer, dan is dit het ideale boekje. Je patiënten komen gegarandeerd lachend bij je in de behandelkamer!!!
De opbrengst van het boek gaat naar het project Jan Meda. De kinderen hebben hier eigenlijk een speelgelegenheid nodig want het is nu eigenlijk gewoon te gevaarlijk tussen alle afval, doodskoppen en scherppuntige stenen. Daarnaast hebben ze ook helemaal niks om mee te spelen en is hun kleding echt aan vervanging toe. Kortom er is hier meer dan genoeg te doen. En wanneer jij dit leuke boek koopt steun je ook nog eens dit project.

Een voorproefje van het mooie boek:
Mariëlle (4) blijft wel eens over bij de buren. Ze vertelt de buurvrouw, dat haar cavia vanmorgen dood in zijn hokje lag. De buurvrouw vindt het heel zielig en zegt: "Och wat zielig, en nu?" "Nu is hij nog steeds dood", zegt Mariëlle verdrietig.
Heb je interesse, dan kun je Helen en Lesley mailen dan sturen zei je de betaalgegevens toe! helensmit@live.nl
Bestel het boek nu en steun Jan Meda, Ethiopië!!!!!!!!!!