Happy Birthday to me

Dag 17, vrijdag 10 oktober
En ook vandaag hadden we het geluk weer wat te mogen doen. Vandaag zouden we ons plan van aanpak aan Zeleketa (oorlogsveteranen) voorleggen. Voordat we naar Zeleketa gingen moesten we eerst even langs Dir, hier zat Sammy, onze bewaker, te genieten van zijn vrije dag. Hij had zijn huis al herkent op een aantal foto’s die ik vanuit het Dir office had gemaakt en toen ik hem vroeg waar hij nou precies woonde werden we mee genomen over een moeilijk beloopbaar weggetje naar zijn huis. Zijn huisje bestaande uit 2 kleine ruimtes waar hij met zijn moeder en zusje woont, zag er erg knus uit. Zijn moeder begon meteen te lachen toen ze ons zag en begon zich te verontschuldigen voor de rommel (ik kon geen rommel vinden). Zijn moeder kon ook niet meer stoppen met lachen en verontschuldigde zich ook dat ze geen koffie had. Met de belofte snel een keer terug te komen zijn we weer weg gegaan.
Bij Zeleketa zijn de mensen over het algemeen al bijzonder enthousiast als ze ons (blanken) zien. Ze weten dan dat er weer wat leuk gedaan gaat worden. De mensen op afstand zwaaien en roepen Salaam (hallo) en de mensen om je heen geven je allemaal een hand. Het personeel van Zeleketa was blij met ons plan van aanpak. Ze zijn het er mee eens dat er het een en ander aan hygiëne gedaan moet worden en dat een kookworkshop ook niet overbodig is. De mensen eten hier namelijk elke dag zo ongeveer hetzelfde waardoor de medicijnen die ze gebruiken ook niet meer aanslaan. Daarnaast dragen veel mensen op Zeleketa een katheter waar over het algemeen niet zo hygiënisch wordt omgegaan als bij ons in Nederland. Daarnaast zijn katheters hier erg duur en hebben ze er dus steeds te weinig. Dus als iemand connecties heeft en aan katheters kan komen. Laat maar komen….
Nadat we ons plan van aanpak hadden voorgelegd bij de directeur heeft hij ons nog een rondleiding gegeven door de keuken. De keuken zag er op zich redelijk uit, helaas is één kant van de keuken niet meer bruikbaar om dat hier de kookpitjes niet meer werken.Daarnaast was er een vrouw druk bezig met het schillen van de aardappelen voor de dag erna, opzich heel handig om dat van te voren te doen maar de aardappelen werden ook nog eens de hele nacht gekookt…… Resultaat er blijft dus totaal geen vitamine over want die zijn ondertussen wel doodgekookt. Leuke uitdaging lijkt mij om daar iets mee te gaan doen…..

Nadat we ons plan hadden voorgelegd zijn we naar huis gegaan om te lunchen om daarna wat boodschappen te gaan doen. Boodschappen doen in een arm land voor 12 mensen, daar maak je mij niet vrolijk mee. Ik schaamde me dan ook vreselijk toen we met onze volle mandjes bij de kassa stonden af te rekenen. We hadden bijna 700 bir aan boodschappen (sapjes, beleg en pasta) en dan te bedenken dat een gemiddelde Ethiopiër maar 300 bir per maand verdiend. Daarna moesten we nog naar de groenteschuur. Ook hier werd flink ingeslagen. 2 kilo wortels, 3 kilo bonen, 2 meloenen, 2 kilo bananen etc. Alle mensen die op straat woonden hadden uitzicht op onze schuur en konden zien wat we inkochten. Ik keek van schaamte maar gewoon naar beneden, toen Eskender, onze taxichauffeur, vroeg waarom ik zo moeilijk keek legde ik hem uit dat ik me schaamde om zoveel eten te kopen terwijl al die mensen op straat dit nooit zouden kunnen kopen. Hij zei; ‘jullie komen toch uit Europa, daar is het normaal en deze mensen begrijpen dat’. Mij zet dit soort momenten nog steeds aan het denken. Wij Europeanen hebben het eigenlijk te goed. Waarom geven wij niet allemaal een deel van ons inkomen aan Afrika? Want hebben wij al ons geld echt nodig?..... NEE! Stiekem zijn we allemaal eigenlijk onwijs verwend en egoïstisch en helaas zien de meeste mensen dat pas in als je b.v op de markt staat waar ik mijn boodschappen heb gedaan….

Dag 18, zaterdag 11 oktober
Vandaag begon de dag stikkend in mijn eigen kriebelhoest die nog de hele dag heeft aangehouden. Waarschijnlijk verweerd mijn lichaam zich aan alle uitlaatgassen en alle andere vieze gassen die hier in Addis hangen. Vandaag was een dag zonder plannen dus was het mijn plan om rustig aan te doen en heb ik dus lekker in mijn bedje gehangen slapend en lezend. Tegen een uurtje of 17.00 heb ik een lekkere douche en 2 paracetamol genomen want er was speciaal voor ons een feest georganiseerd en dat wilde ik natuurlijk niet missen. Gelukkig deden de douche en de paracetamolletjes mij goed en voelde ik me weer best fit. Één van de taxibusjes had de nacht in onze tuin doorgebracht aangezien deze een lekke voorband had. Deze moest nog even gerepareerd worden zodat we weg konden. Met een krik die van ellende bijna uit elkaar viel werd de band verwisseld. Mijn gevoel vertelde al dat deze band het niet lang zou houden aangezien hij er niet veel beter uit zag dan de lekke band die er hiervoor aan zat. Mijn gevoel werd de waarheid want nog geen 500 meter van ons huis stond de auto al weer stil (stiekem zijn dit soort moment erg lachwekkend maar wel vervelend voor onze taxichauffeurs).
Op het feest werden we meteen hartelijk verwelkomd. Niet alleen de ruimte was erg mooi en traditioneel aangekleed met vooral veel gras op de grond maar ook alle attributen voor een heerlijke koffieceremonie stonden al klaar. De band was al druk bezig traditionele muziek te draaien en het vuurtje voor de koffieceremonie en wierook werd aangestoken. Meteen zag de ruimte al vrij blauw van alle rook aangezien er geen raampjes waren en ook de deur bleef gewoon dicht. In Nederland is zo iets als dit echt niet denkbaar; vuur in een dichte ruimte zonder ventilatie met veel mensen en gras op de grond. Helaas was de rook ook niet alles voor mijn keel maar dat mocht de pret niet drukken. Gewapend met wat zuigtabletjes en paracetamolletjes zou ik deze avond feestend doorkomen.
Op een gegeven moment liepen Maaike en Claudia de ‘dansvloer’ op en kregen ze een microfoon aangeboden. Ze vertelden in het Engels dat ze 2 meiden naar voren wilden hebben en keken mij en Lianne meteen aan. Wij wisten al genoeg (ter herinnering, Lianne en ik waren op de dag van vertrek naar Ethiopië jarig geweest)….. We werden de ‘dansvloer’ opgehaald en daar werd er happy birthday voor ons gezongen en stond er een traditionele injera mand die wij moesten openen. Toen we de mand open deden zaten daar 2 taarten onder met daarop geschreven; Happy Birthday Marloes/Lianne. Echt een super leuke verassing. Er zaten ongeveer 50 mensen in de zaal en Lianne en ik waren er van overtuigd; wij wilden deze taart met al deze mensen delen. Gelukkig hoefde wij zelf alleen maar de taart aan te snijden en werd hij verder door het personeel verdeeld.
Nadat we onze taart hadden aangesneden werd het avondeten uitgedeeld. Alleen wij (de blanken) kregen eten. De Ethiopische mensen kregen NIKS. Ik wist in het begin niet wat ik moest doen, ik kon dit toch niet opeten en die arme mensen laten kijken naar hoe ik dit allemaal opat? Het was de harde werkelijkheid en die had ik op dit moment te accepteren. Meteen hadden Lianne en ik afgesproken dat wij onze taart zouden verdelen onder de Ethiopiërs. Iedereen was het hier mee eens. Natuurlijk werd de taart eerst aan de blanken aangeboden maar wij sloegen het allemaal netjes af en konden genieten van het zicht op allemaal dankbare Ethiopiërs die van onze taart zaten te genieten. De kinderen zaten met hun vingertjes de taart te eten en ook het schoteltje werd helemaal schoongemaakt zodat ze van elk stukje konden genieten. Zo’n verjaardagscadeau waar je mensen zo blij mee kunt maken krijg je ook niet elke dag…….
Na het eten werd er nog gezellig gedanst. Het Ethiopische dansen zit ons niet in het bloed, er wordt zo apart met de schouders bewogen, dat krijg ik van leven niet voor elkaar.
Na het dansen werd ons de rekening aangeprezen 180 bir per persoon. Hiervan had iedereen 1 kopje koffie, 2 drankjes en wat te eten gehad. We schrokken ons rot aangezien je normaal maar rond de 50 a 80 bir kwijt bent. We voelde ons ontzettend afgezet, vooral omdat het feest georganiseerd was voor ons door Buna Best (één van de projecten waar we hier voor werken). Natuurlijk hebben we de rekening netjes betaald maar hier gaan we nog wel even achteraan. De management studenten moeten namelijk de Buna Best beter draaiende zien te krijgen en tjah, als je dan zo met je gasten omgaat dan raak je die natuurlijk vrij snel kwijt……

Tijdens het feest werd ik ook voorgesteld aan een man die veel doet met theater en drama therapie. Hij had al gehoord dat er een CMV student zou komen en wilde graag met mijn samen gaan werken. Voor a.s maandag ben ik uitgenodigd om bij een zangles te komen en krijg ik meer te horen over wat ik allemaal kan gaan doen. Ik weet iig dat deze man zijn theaterstukken onder de Ethiopiërs wil brengen dus daar zit vast een hele leuke uitdaging in. We zullen zien.

Nadat we de rekening hadden betaald zijn we met z’n 12jes in 1 jeep (3 mensen voorin, 4 achterin en de rest in de kattenbak) weer naar huis gegaan.


-------------------------------
Momenteel is mijn keel weer lekker gewend aan de Ethiopische uitlaatgassen en voel ik mee weer goed!