We hebben internet!!

Vertrekdag dinsdag 23 september 2008.
Om 3.45 ging de wekker, na een nachtje met weinig slaap voelde ik me al aardig fit. Ik realiseerde me nog steeds niet dat ik een paar uur laten het vliegtuin naar Afrika zou pakken. Na voor de laatste keer dit jaar Twister uit te hebben gelaten was het tijd voor een ontbijt, deze ging er helaas wat minder makkelijk in en al snel voelde ik me behoorlijk misselijk. Om 4.45 stonden we op het NS station van Hengelo met al mijn bagage en om 5.06 reed onze trein naar Schiphol.
Na iets meer dan 2 uur treinen waren we dan ook op Schiphol, mooi op tijd om mijn koffers nog even te sealen en natuurlijk werd er voor Lianne en mij gezongen want wij waren jarig. Bovenop een vensterbank op Schiphol zongen de Ethiopiër gangers en de uitzwaaiers ons toe, erg leuk ook al heb je niet echt het gevoel dat je jarig bent. Na te hebben ingecheckt hadden we nog een klein halfuurtje om te genieten van een warme chocomel. Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Een raar idee, vooral als je, je nog niet helemaal realiseert wat je gaat doen en dat je lang van huis bent. Na een paar traantjes te hebben weggepikt zijn we door de douane gegaan en daar was het al vrij snel weer een gezellige boel. Nu was het tijd voor onze laatste keer onze behoefte doen op een Nederlands toilet, echt nog even genieten ;-)
Nadat we in het vliegtuig zaten te wachten om op te stijgen kregen we te horen dat er bagage van mensen in ons vliegtuig zaten die helemaal niet waren ingecheckt, deze bagage moest dus weer uit het bagageruim gehaald worden maar gelukkig ging dit vrij snel en konden we dan eindelijk vliegen. Het cabinepersoneel van het vliegtuig was erg aardig, je kon leuke filmpjes bekijken en dus kwam voor mij al vrij snel de eerste daling, een tussenstop op Sudan. Deze daling was echter niet de prettigste daling. We bleven maar rondjes boven Sudan vliegen, iedereen had last van een onwijze druk op zijn oren en koppijn, we waren dan ook erg blij toen we eindelijk geland waren.
Na een korte stop van ongeveer een uur op Sudan moesten we weer vrij snel opstijgen want er zou een zandstorm aan komen. Gelukkig ging het opstijgen een stuk prettige dan het landen.
Na 1,5 uur vliegen kwamen we dan eindelijk aan op de luchthaven van Addis. Dit gaf wel een apart gevoel want in deze stad zullen we vanaf nu 4 maanden blijven. Gelukkig was de luchthaven al mooi aangekleed, werden we meteen al verwelkomt door het personeel van Stichting Dir en het was ook geweldig om de kleding van deze mensen te zien, ze zijn echt super mooi.
Nadat we al onze bagage het land hadden ingekregen werd deze vastgebonden boven op de auto. Met een aantal mannen werden de koffers op het dak getild en met van die camping touwtjes vastgebonden aan de auto. Na een indrukwekkende rit van ongeveer 15 minuten viel de eerste backpack van de auto voor ons op de grond. Het ondergoed en handdoeken lagen overal op staat, erg lachwekkend en de backpack? Die gaan we wel weer proberen te maken…..
Na nog 15 minuten door de donkere stad te hebben gereden kwamen we op een ontzettende wiebelende straat, onze straat. Gelukkig staat ons huis al vrij aan het begin van deze straat anders waren er vast mensen gaan kotsen van het gewiebel. Ons huis is groot, in de ogen van de Afrikanen moet ons huis echt een villa zijn, dat kan niet anders. Zelf vind ik dat wij; Maarten, Hielke, Carlijn en ik de mooiste kamer hebben. We hebben een inloopkast, een eigen toilet, badkamer met bad en zelfs een balkon, als dat niet geweldig is. De andere slapen allemaal 2 aan 2 op een kamer. ’s Avond was er meteen al een soort ‘wedstrijdje’ over wie zijn kamer het mooist aan het inrichten was. Mijn verjaardags en succes kaartjes hangen allemaal al aan de muur evenals de mooie foto’s die ik van thuis heb mee gekregen (tnx daarvoor ik zou er vaak na kijken want ik kan hem zien hangen vanuit mijn bed)!
Na alles te hebben uitgepakt, mijn koffer te hebben schoongemaakt en wat truitjes te hebben uitgespoeld aangezien mijn after-sun was gaan lekken, mmmm, was het al weer 1.00uur en voor mij echt bedtijd. Mijn benen waren moe, mijn hoofd zat vol van alles wat ik al had gezien en ik was blij om in dit heerlijke bed te liggen.

Dag 2, woensdag 24 september 2008
Na een paar keer wakker te zijn geworden maar toch ook wel heerlijk te hebben geslapen werd ik rond 8 uur wakker van het zonlicht. Ik wilde meteen het balkon op om te kijken hoe onze buurt eruit ziet want de vorige nacht hadden we daar niet veel van kunnen zien, ze kennen hier immers geen straatverlichting. Ik was meteen helemaal onder de indruk van het uitzicht. Je keek boven op golfplaten huisjes en de kinderen waren allemaal op weg naar school en begonnen meteen naar mij te zwaaien en mij te begroeten. Echt geweldig, je voelt je hier zo welkom. Al vrij snel had ik mijn kleren aan getrokken en ben ik naar buiten gegaan met Maarten. Hij had zijn camera al mee genomen en begon meteen te filmen, van een groot aantal kinderen die langs liepen kregen we meteen een hand. Na een ontbijt van een lekker sapje en een bolletje met pindakaas en jam (de pindakaas is erg waterig, blijft nog harder aan je bek plakken dan de Nederlandse pindakaas maar is verder erg lekker) zijn we een rondje gaan lopen door de buurt. Al vrij snel kwam onze bewaker ons achterna en liep gezellig met ons mee, zijn Engels is helaas niet al te goed, op veel dingen die je hem vraagt zegt hij maar gewoon, oke, net zoals alle Ethiopiërs doe als ze je niet begrijpen, maar aardig is hij wel. Hij laat ons veel zien en probeert ook dingen uit te leggen, al is het soms niet te verstaan. Na een kleine wandeling tussen golfplaten huisjes kwamen we uit op een markt, mensen verkopen hier hun handelswaren, soms maar 5 uien, en lopen hier met hun vee rond, echt geweldig. Voor ons was dit echt een soort attractie maar wij waren nog veel meer een attractie voor deze mensen, ze keken ons aan, fluiten naar ons, begroeten ons, soms kregen we weer een hand of werd er naar ons gelachen. Ook hebben zijn we al uitgenodigd voor onze eerste koffie ceremonie door een Ethiopische Afrikaan die we toevallig tegen kwamen op de markt, hij heeft ons laten zien waar hij woont en we zijn altijd welkom. Nadat we weer terug waren bij ons huis wilden we eigenlijk nog wel een rondje maken, er valt zo veel te zien. Weer zijn we over de markt gelopen en langs een moskee, hier waren veel mensen aan het bedelen, eigenlijk net zo als in alle straten, maar hier riepen de kinderen ook ‘money, money’en houden ze hun hand op. We hebben momenteel nog geen Ethiopisch geld maar ook als ik dit wel heb is het niet te doen om al deze mensen geld te geven. Op straat plassen is hier ook erg normaal, in mijn ooghoek zag ik een waterstraaltje toen ik opkeek zag ik een kindje op straat plassen. Momenteel regent het hier heel hard, nog 5 dagen en dan is het regenseizoen afgelopen en er wordt voor de komende 2 dagen nog wel wat regen voorspelt. De regen komt hier met dikke druppels en zorgt voor een lekkere verkoeling, nu kunnen we er nog van genieten want over een paar dagen regent het niet meer en begint het droogte seizoen weer. ’s Middags zijn we weer opgehaald door onze taxi chauffeurs en zijn we naar het Dir huis gereden. Weer was deze rit een heel avontuur, vooral toeteren blijkt hier een heel belangrijk onderdeel van het autorijden te zijn. Ook lopen er overal mensen, geiten, schapen en af en toe een koe op de weg. Onze schoonmaakster woont ook in de buurt van het Dir huis dus die hebben we meteen mee genomen zodat ze niet voor de 4e keer het hele huis zou gaan dweilen. In het Dir huis hebben we een groep Nederlanders ontmoet die hier zitten voor een fiets project en hebben we al het personeel van Dir ontmoet. Alles ging hier in het Engels dus ik kan meteen beginnen met het ophalen van mijn Engels. Na deze informatieve ontmoeting mochten we in het huis van onze schoonmaakster komen kijken. Haar huisje waar ze samen met haar man, dochtertje van 7 en een baby’tje van 2 woont was nog geen 2 meter breed en nog geen 5 meter lang. De ingang van het huis was zo smal dat we er maar net door heen paste. Het huisje zag er van binnen wel erg gezellig huis, er stond een 1persoons bed en een soort camping gas flesje om het huisje warm te houden. We werden ontzettend gastvrij ontvangen en onze schoonmaakster was er ontzettend trots op dat ze haar huisje kon zien. We moesten allemaal gaan zitten, dit ging maar net en kregen zelfs koffie aangeboden. Toen we het huisje weer uit gingen had ik wel een beetje een raar gevoel in mijn maag, hoe is het mogelijk dat hier iemand woont?
Tijdens een wandeling naar een Buna best (koffiehuis van Dir) kwamen we weer veel grappige dingen tegen, huisjes die in de steigers stonden; lees ombouwt zijn met houten palen, mensen die beginnen te schreeuwen; ‘I love you, I love you’ en natuurlijk mensen die op straat leven of onder een paar doeken op straat. Echt realiseren dat dit echt is doe ik nog niet, het lijkt allemaal nog zo onwerkelijk. In de Buna Best kregen we weer eens echte Ethiopische koffie aan geboden, deze was super sterk en koste nog geen 30 cent. Ook het toilet bezoek viel erg mee, ook al moest het boven een gat in de grond. Ook hebben we de eerste wallen hier ontdekt. In een aantal krottenhuisjes brand een rood licht waar meiden in blote kleding zichzelf voor nog geen euro verkopen. De zaken daar draaien wel aardig want we hebben de gordijntje wel vaak dicht en weer open zien gaan. ’s Avonds hebben we in de duurste wijk van Addis gegeten, naja duur voor nog geen 5 euro had ik een heerlijke pizza. Ik durfde het nog niet echt aan om Ethiopisch te eten want ik had al niet zo veel gehad die dag en als ik dan ook nog echt pittig moet eten neemt mijn maag dat vast niet in dank af. Na het eten was ik echt super moe en was het dus echt bedtijd.


Dag 3, donderdag 25 september
Vandaag werd ik tegen half 8 wakker van het licht dat door de gordijnen naar binnen kwam. Helaas was het niet zonnig, in tegendeel, er zou ons een regenachtige dag te wachten staan. Eenmaal aangekleed en na het eten van een plak cake en een toosje werden we opgehaald om naar de Dir office te gaan. Vanaf hier zouden we een aantal projecten van stichting Dir gaan bezoeken. Onze eerste stop was Jan Meda, na een klein loopje langs allemaal bijna uit elkaar vallende huisjes kwamen we op het terrein van Jan Meda. We werden verwelkomt door een aantal dode dierenkoppen die hier en daar op de grond lagen. Jan Meda is een plek waar oud militairen wonen. In een vrij klein golfplaten huisje wonen in totaal meer dan 50 mensen, echt heel onwerkelijk. De kinderen waren echt super, ze wilden allemaal op de foto en wilden daarna ook heel graag hun foto terug zien. Ook gaven ze allemaal handjes en was er een kindje dat een spelletje met mijn ging spelen met een schriftje, hij verstopte zich erachter en maakte hele kleine grappige beweginkjes en moest er zelf erg hard om lachen. Toen we het golfplaten huisje in gingen kwam en een onwijze stank op ons af. Het golfplaten huis werd door andere golfplaten onderverdeeld in allemaal kleine huisjes waar de families met vele mensen woonden, erg bizar. Ik weet niet of de mensen hier echt blij waren met onze komst, sommige waren erg aardig maar het voelde een stuk minder welkom dan op andere plekken.

Nadat de kinderen met ons mee waren gelopen en ons hadden uitgezwaaid zijn we weer naar een ander Buna Best koffiehuis geweest. Hier heb ik een lekker theetje gedronken en genoten van een lekker stukje cake. Langs het koffiehuis kwamen allemaal mensen voorbij die kruipend over straat konden, hun voeten waren zo misvormt waardoor ze niet meer konden lopen maar alleen maar konden kruipen.

Na het koffiehuis hebben we Iriy Bekentu bezocht, hier wonen oud prostituees die nu in het koffiehuis werken. Ze maken hier Injerra, het gerecht van Ethiopië, taartjes en natuurlijk koffie. Injerra bestaat uit een zure pannenkoek, hier scheur je met je rechter hand (niet met links eten want dat is je onreine hand) een stukje af en dit dip je dan in verschillende sausjes. We kregen de zure pannenkoek aangeboden om te proeven maar dit bleek niet helemaal mijn ding te zijn, ik had het gevoel dat ik azijn zat te eten, het was zo vies dat ik er automatisch kotsnijgingen van kreeg. We kregen later te horen dat de zure pannenkoek met de sausjes wel lekker moet zijn, ik ben benieuwd…. De vrouwen wonen hier in een redelijk huis en hebben het in mijn ogen wel redelijk goed voor elkaar vergeleken met vele andere mensen.

Van Iriy Bekentu zijn we weer naar een Buna Best koffiehuis gegaan, dit keer voor een lunch. Hier kregen we een heerlijk stuk brood met ei, mmm. Naast dit koffiehuis was een winkel waar allemaal gehandicapte mensen werken. Hier heb ik een sjaal gekocht aangezien het niet erg warm is. Ik ben hier ontzettend afgezet maar had ook niet minder geld willen betalen voor mijn mooie sjaal omdat ik weet dat de mensen het geld heel goed kunnen gebruiken.

’s Middags hebben we ook nog ‘hope for the blinds’ bezocht. Dit is echt een onwijs mooi project. Blinde mensen maken hier onwijs mooie kleden, tassen, bezems en etc en verkopen deze. Je staat echt verstelt over hoe mooi de dingen zijn die ze maken. Er hingen mooie kleden met olifanten en andere mooie figuren, zelf heb ik een mooie tas gekocht die gemaakt is van, van die banden die je altijd om dozen ziet zitten bij de Media Markt. Het kleed met de olifant wil ik ook zeker nog kopen, dus pap en mam, neem niet te veel bagage mee naar Ethiopië want het kleed moet echt mee terug ;-)! Ook hier hadden de medewerkers weer heel lieve kindjes die graag op de foto wilden en de meest leuke posen aannamen. Naast ‘hope for the blinds’ stond een grote, voor Ethiopische begrippen, mooie school. Zodra de kinderen ons zagen gingen ze allemaal tegen het hek aan staan en naar ons kijken. Na een tijdje begonnen we woorden als, heeee hooo te roepen waarna de kinderen ons na deden, gevolg; allemaal kinderpapegaaien die lekker aan het mee schreeuwen waren. Volgende keer gaan we ze ‘hoofd, schouders, knie en teen’ leren. We wilden nadat we ‘hope for the blinds’ hadden bezocht na een markt gaan om daar een echte Ethiopische jurk te kopen zodat we deze morgen kunnen gaan dragen tijdens een groot feest maar helaas kwam het echt met bakken uit de lucht en had niemand zin in het bezoeken van een open markt. Wel hebben we nog een winkel bezocht waar we een kussen wouden kopen maar deze waren helaas iets te duur en dus zijn we maar lekker naar huis gegaan. Hier zijn we allemaal meteen neergeploft van vermoeidheid. Na een tijdje zitten zijn we nog met een aantal mensen naar het hotel van Frank geweest om te kijken of dat wat is om de ouders onder te brengen. Het hotel is nog geen 10 minuten lopen van ons eigen huis en heeft een redelijk bed, wc, tv en zelfs nog een douche dus hier kunnen we best mensen onderbrengen. Over de prijs hoef je, je helemaal geen zorgen te maken, het hotel kost ongeveer 18 euro per nacht. Dus als je nu denkt, ik kom naar Ethiopië, laat het horen, ik boek het hotel voor je……
Voor nu hoop ik dat het Afrikaanse weer er snel aan komt, de regen doet me echt te veel aan Nederland denken. Gelukkig gaan we dit weekend wel Addis uit richting het zuiden waar het hopelijk ook wat beter weer is. Daarnaast hoop ik dat we snel internet krijgen zodat ik mijn verhalen die ik tot nu toe heb getypt een keer aan jullie kan laten lezen.


Dag 4, vrijdag 26 september
Vandaag ging de wekker al vroeg. Om 9.00uur werden we in het Dir office verwacht zodat we samen met Hanna, een projectleider van stichting Dir, naar een markt gingen waar ze traditionele Ethiopische kleding verkopen. Bij het eerste kraampje werden we meteen allemaal in een mooie jurk gehesen, die we daarna ook hebben gekocht. Om het kraampje stikte het opeens van de Ethiopiërs die alle kwamen kijken naar een groepje blanken in een jurk. Ook hebben een aantal mensen meteen hun schoenen laten poetsen, het stikt hier namelijk van de kinderen die je constant vragen of ze je schoenen mogen poetsen. Het water waar ze je schoenen mee poetsen is echt meer dan smerig maar boven boven wonder worden de schoenen wel onwijs schoon. Toen we weer thuis waren ben ik even in mijn bed gekropen voor een middag dutje, door alle indrukken die je hier steeds krijgt raak je echt vermoeid. Na een kort dutje werden we opgehaald om naar een groot feest te gaan; ‘het vinden van het kruis van Christus’. In onze Ethiopische jurk hadden we al snel veel bekijks toen we de auto uitstapte. Voordat we het grote plein op konden werden we eerst gefouilleerd, echt een goede controle was het niet, ze wilden weten wat er in mijn cameratasje zat, toen ik zei dat er een fototoestel in zat geloofde ze het meteen en wilden ze het niet even controleren. Nadat we waren gefouilleerd kwamen we in een nog grotere mensen massa, er waren zeker wel een miljoen mensen (dat is echt niet overdreven, ik heb de foto’s). Lopend door de mensen massa op zoek na een plekje vanwaar we het ritueel konden gaan volgen riepen mensen ons toe, klapten ze voor ons, kregen we kaarsen aangeboden en toen ik zelf mijn handen omhoog deed en ging klappen, klapte een groot deel van de mensen massa mee, dit was echt super gaaf maar vooral ook erg grappig. Nadat we dachten een plekje gevonden te hebben, we waren nog maar met z’n 4tjes de andere mensen waren we kwijt geraakt in de mensen massa, wilde ik gaan zitten, blijkbaar mocht je hier niet zitten want ik werd meteen door een bewaker aan mijn sjaal omhoog gehesen, hierdoor begon het publiek weer te joelen en te lachen. Op dat moment had ik al onwijze honger, had ik het warm, bedacht ik me dat ik heel dom was geweest om geen water mee te nemen en werd ik langzaam steeds zwakker. Na meer dan 2 uur gewacht te hebben begon dan eindelijk het ritueel, de mensen staken hun kaarsjes aan en ik werd steeds lichter in mijn hoofd. Carlijn, Hielke, en Maaike die bij mij waren hebben me meteen naar achter gebracht. In eerste instantie mochten we niet richting het rustige stuk lopen maar toen Carlijn een leuk verhaal had verteld over dat ik bijna neer zou vallen mochten we dan toch naar achter. Hier kreeg ik meteen een stoel aangeboden, wat water, helaas kwam dit water uit de kraan dus kon ik het alsnog niet drinken en kreeg ik suiker aangeboden. De mensen waren hier onwijs aardig en wilden ons graag helpen, het enige wat ik wilde was lekker naar huis en eten. Er was een man die ons wel door het publiek richting de uitgang wilde helpen dus gingen we maar achter hem aan. Hielke merkte op dat hij het wel onwijs tof zou vinden wanneer we over het plein waar het ritueel nog steeds plaats vond afgevoerd konden worden. Onderweg naar de uitgang kwamen we heel toevallig de rest van de groep tegen. Een chauffeur van Dir zou met ons mee gaan zodat we naar huis konden. En toen gebeurde het, Carlijn ging door haar enkel, viel op de grond en kon niet meer lopen, de paniek sloeg een beetje toe want ik kon van slapheid niet helpen. Gelukkig kwamen er wat mensen om Carlijn naar de ambulance die op het plein stond, waar Hielke wel graag overheen wilde lopen, te tillen en mij te ondersteunen zodat ik ook naar de ambulance kon lopen. We werden in de ambulance gezet, stel je bij een Ethiopische ambulance niet te veel voor, er staat een lelijke ouderwetse brancard in en dat is het. Toen we in de ambulance zaten werd het vuurwerk op het plein aangestoken, een hoop geknal, overal licht flitsen en daar zaten we dan, in zo’n kleine ambulance opgepropt op elkaar, jak. Na ongeveer 10 minuten begon de ambulance over het plein en door de mensen massa te rijden. Het zwaailicht werd aangedaan en onder veel getoeter werden we richting de auto van onze taxichauffeur van Dir gebracht. De mensen werden voor de ambulance weg gehaald (soms zelfs geslagen) zodat wij door de massa heen konden. In de mensen massa kwamen we ook een man zonder benen voor onze ambulance tegen die niet aan de kant kon, kruipend ging hij aan de kant zodat de ambulance om hem geen kon, echt te zielig. Aangekomen bij de auto van onze taxi chauffeur werd het proppen geblazen, toen we allemaal zaten en weg reden vloog de deur aan mij kant open, blijkbaar had ik hem niet goed dicht gedaan, blonttt. Onderweg hadden we veel lol over wat we allemaal hadden meegemaakt, hoe het allemaal begonnen was en over hoe we nu daar zo zaten in de auto. Na 20 minuten rijden kwamen we aan bij ons huis, hier werden we meteen goed verzorgt, ik heb meteen een ORSje genomen, er werd soep voor ons gemaakt, pasta gekookt, drinken ingeschonken dus dat was ideaal. Na een tijdje kwamen ook een aantal mensen van de calo, deze waren blijkbaar ook met een ambulance afgevoerd aangezien zei net als mij te weinig hadden gegeten en gedronken dus zei werden hier ook meteen in de watten gelegd. Een ander meisje van de calo die al de hele dag goed ziek was werd bij haar thuis opgehaald zodat zei hier ook wat kon komen eten, kortom een huis vol met kneusjes.
’s Avonds toen Carlijn en ik in bed lagen baalden we er een beetje van dat we niet konden genieten van het feest bij ons voor de deur waar ook een huis werd verbrand en waar mensen allemaal aan het dansen waren. Na een tijdje kwam Maarten onze kamer binnen, hij was tijdens het dansen door zijn enkel gegaan en had een onwijze ei op zijn knie, nog een kneusje bij op onze kamer. Ook Hielke ging naar bed want hij had hoofdpijn van alle keren dat hij zijn hoofd hier al heeft gestoten. Daar lagen we dan, 4 kneusjes op één kamer. We hadden wel onwijs veel lol, buikpijn van het lachen maar wilde eigenlijk ook wel slapen. Gelukkig vielen we na een tijdje van vermoeidheid wel in slaap.

Dag 5, zaterdag 27 september
Helaas waren we ’s ochtends allemaal nog steeds kneusjes. We zouden dit weekend een tripje maken richting het zuiden maar ik zag het niet zitten om 6 uur in een wiebelend busje te gaan zitten met mijn buikpijn en kots neigingen. Maarten dacht dat hij wel mee kon gaan, zijn voet deed niet meer zeer dus vonden we dat Maarten maar even moest laten zien dat hij kon lopen, na de stappen had hij al weer onwijs veel pijn en kon hij terug zijn bed in. Ook Carlijn zag het niet zitten om weg te gaan met haar pootje en Hielke was ook wel toe aan een rustig weekendje met zijn hoofdpijn. Na een lekker ontbijtje is iedereen behalve, Maarten, Carlijn, Hielke, Gery en ik op een weekend uitstapje gegaan. Het is hier dus nu lekker rustig in huis zodat we allemaal weer even kunnen aansterken. Maarten is samen met Gery en Hielke naar het ziekenhuis gegaan om wat foto’s van zijn voetje te maken, en zoals verwacht was het gebroken. Één deel van zijn been zit nu in het gips de andere kant moet eerst wat dunnen worden voordat die kant ook gegipst kan worden.
Ook hebben we vandaag een lastig gesprek gehad, één van onze taxi chauffeurs verdiend per maand 300 bir, dat is ongeveer 30 euro. Wij hebben vandaag boodschappen gedaan en waren al ongeveer 300 bir kwijt. Daarnaast ga je verder nadenken, kopen wij een truitje in Nederland dan betalen we daar al zo 30 euro voor, nu is het leven hier natuurlijk een stuk goedkoper maar 30 euro is nog steeds niet veel als je daar samen met je ouders en zusje van moet leven. 30 euro houd in dat je vaak maar 1x per dag kan eten omdat je anders aan het eind van de maand geen geld meer over hebt, 30 euro houdt in dat je geen nieuwe kleren kunt kopen, of een keer uit eten kunt gaan. 30 euro is eigenlijk helemaal niks……..

Momenteel zijn onze taxichauffeurs samen bezig om voor ons een internetverbinding aan te leggen. Ook hebben we de hele week gewoon stroom en water gehad.

Bij deze wil ik papa heel veel succes wensen voor morgen, hij gaat namelijk morgen de marathon van Keulen lopen . Papa ga voor de tijd onder de 4 uur, you can do it!!
Bij deze wil ik iedereen ook nog een fijn weekend wensen en hoop ik voortaan vaker berichtjes op mijn site te zetten zodat jullie niet in 1 keer onwijs veel tekst hebben om te lezen!

Groetjes aan iedereen.

Kuskus