Moldavië & An en An op visite

Nu begrijp ik waarom je Chisinau nooit in stedentrip folders ziet staan. Chisinau is de hoofdstad van Moldavië maar is erg arm. Er staan veel (vooral lelijke) communistische gebouwen en alleen één park kun je zien als een toeristisch punt. Ondanks dat de gebouwen er slecht uit zien doen de mensen wel erg hun best er goed uit te zien. De meiden lopen op veel te hoge naaldhakken en de mannen lopen in ‘dure’ merkkleding. Bizar om te zien, want waarom zouden ze al het geld besteden aan kleding terwijl ze misschien beter eerst aan je eerste levensbehoeften moet denken (denk aan een fatsoenlijk huis).

In Chisinau waren we uitgenodigd om deel te nemen aan de afsluitende conferentie van het project ‘Tinirii in the center’. Een project waarbij jongeren vanuit 4 verschillende dorpen leerden om een jongerencentrum te draaien. De afsluitende conferentie werd gehouden in een erg chique hotel midden in het centrum. Echter sliepen we zelf in een erg ouderwets hotel waarin al het meubilair kraakte. De conferentie bestond uit een aantal workshops en praatjes van belangrijke personen die betrokken zijn geweest tijdens het project. Natuurlijk was de gehele conferentie in het Roemeens en zaten wij continu met een koptelefoon naar de vertaling in het Engels te luisteren. De eerste avond (en ook de enige avond voor de jongeren) werd er tijdens een lopend buffet live muziek gespeeld. De Moldaven zijn erg gek op dansen dus na het eten werd er dan ook flink gedanst. Met z’n allen in een kringetje werden eenvoudige beenbewegingen uitgevoerd. In Nederland zou niemand hier aan mee doen, maar in Moldavië deed echt iedereen mee, van jong tot oud, jongens en meisjes.

Na een zeer korte nacht vlogen we zaterdagochtend al weer erg vroeg naar Boedapest vanwaar we met de auto zijn terug gereden naar Osijek. Daar hebben we de hele dag proberen wakker te blijven, hebben we het terras voor Irena’s huis opgezet (ja de lente is nu echt begonnen) en wat boodschappen gedaan. Na het avondeten waren al mijn reserves op en om 20.00 uur lag ik al in een diepe slaap.

Zondagochtend moesten we er al weer vroeg uit want Annelotte en Anneke zouden om 9.50 uur landen op Osijek airport. Nadat ze zeker wel een half uur in de rij hadden gestaan voor de paspoortcontrole kregen zei dan ook eindelijk hun Kroatische stempel. Na een koffie was het tijd om de stad te gaan verkennen en een ijsje te eten. ’s Avonds hadden we een tafel gereserveerd in een restaurant waar ze live Kroatische muziek spelen. Toen we bij het restaurant aankwamen bleek hij echter pot dicht te zitten (net als veel andere restaurants op zondagavond). Lekker handig zo’n reservering. Gelukkig was er nog wel een ander traditioneel restaurant open waar we veel te veel en veel te lekker hebben gegeten.

Op maandag hebben we een bezoek gebracht aan het nieuwe winkelcentrum ‘Portanova’. Veel winkelpanden in de binnenstad staan leeg, veel kleine winkel centra hebben hier te maken met een hoge leegstand maar toch hebben ze een nieuw groot winkelcentrum net buiten het centrum geopend en openen ze er binnenkort nog één. In het winkelcentrum vind je alle bekende winkels, van de New Yorker tot de Zara. Ideaal nu de lente in volle gang is en wij bijna alleen maar winterkleren bij ons hebben.

Dinsdag zijn we naar Vukovar gegaan. Hier hebben wilden we een bezoek brengen aan het museum in de kelder van het ziekenhuis. Tijdens de oorlog zijn hier vele mensen verzorgd en zelfs enkele baby’s geboren. Na een lange zoektocht vonden we eindelijk het ziekenhuis, toen we er naar binnen liepen bleek echter dat we in een ‘echt’ ziekenhuis waren beland. Bij navraag bleken we wel goed te zitten maar moesten we alleen een verdieping naar beneden. Tussen alle patiënten doorlopend konden we het museum maar niet vinden. Toen we een verpleegster om hulp vroegen bracht zij ons na de juiste plek. Bij de ingang van het museum stond een oude operatie tafel. De tafel zag er zo vergaan uit dat je van het idee om er alleen al op te liggen kippenvel kreeg. Het museum zat dicht maar de betreffende verpleegster zou even iemand halen met een sleutel. Ondertussen moest ik al erg nodig naar de wc dus ging ik op zoek naar een toilet. Nadat ik de trap weer op was gegaan kwam ik (per ongeluk) op een verpleegafdeling. Meteen kwam er een verpleegster na mij toe lopen aan wie ik duidelijk probeerde te maken dat ik verdwaald en op zoek naar een wc was. Meteen werd ik aan mijn arm mee getrokken en bij iemand op een privé kamer op het toilet gezet. Na mijn toiletbezoek zaten An, An en Michiel nog braaf te wachten op de sleutel. Naar 20 minuten waren we het wel een beetje zat dus vroegen we een andere verpleegster om meer informatie. Zei vertelde ons dat het museum pas over een half uur open zou gaan. Hierop besloten wij even de stad in te gaan en later terug te komen. Nadat we een goed uur door de stad hadden gelopen kwamen we weer in het museum. Dit keer waren we te laat en was het museum al weer gesloten. De aardige verpleegster van daarvoor wilde ons echter het museum wel laten zien. Ze belde iemand die de sleutel had en 5 minuten later zaten we naar een film over de oorlog te kijken. We zagen fragmenten waarin je Vukovar herkende in een puinstad. Geen enkel huis was meer leeg en er werd alleen maar geschoten. Na de film lied ze ons de kelder zien waarin de mensen tijdens de oorlog werden opgevangen. Alle materialen stonden er nog net als toen. De ruimte was koud en kil en je voelde de ellendige sfeer er nog hangen. Het is niet te beschrijven hoe het eruit zag en je kunt je al helemaal niet beseffen hoe deze mensen geleefd moeten hebben. Net voor het einde van de oorlog is een groot aantal mensen dat ondergedoken zaten of verzorgd werden, in het ziekenhuis, vermoord en in een massagraf gegooid. Tijdens de oorlog is het ziekenhuis totaal vernield maar het is weer in zijn oude stijl opgebouwd en vandaag de dag worden er dus nog steeds mensen geholpen.